برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۱۷۳

۸۷

	سپه را بشیروی بسپرد و گفت			که من خویشتن را بخواهم نهفت
	شوم سوی دژبان به پیغمبری			نمایم بدو مهر و انگشتری
	بچاره مگر بر شوم بر فراز			وزان پس همه کار باشد بساز
	چو بر دژ شوم بر فرازم درفش			درفشان کنم تیغ‌های بنفش
	شما روی یکسر سوی دژ نهید			چو من برخروشم دمید و دهید
	سپه را بنزد یکی دژ بماند			بشیروی شیراوژن و خود براند
	بیامد چو نزدیک دژ در رسید			سخن گفت و دژدار مُهرش بدید
	چنین گفت کز نزد تور آمدم			نفرمود تا یکزمان دم زدم
	مرا گفت رو نزد دژبان بگوی			که روز و شب آرام و خفتن مجوی
	تو با او به نیک و ببد یار باش			نگهبان دژ باش و بیدار باش
	گر آید درفش منوچهر شاه			سوی دژ فرستد همی با سپاه
	شما یار باشید و نیرو کنید			مگر کان سپاه ورا بشکنید
	چو دژبان چنین گفتها را شنید			همان مهر و انگشتری را بدید
	همانگه در دژ کشادند باز			بدید آشکارا ندانست راز
	نگر تا سخن‌گوی دهقان چه گفت			که راز دل او دید کو دل نهفت
	مرا و ترا بندگی پیشه باد			ابا پیشه‌مان نیز اندیشه باد
	به نیک و ببد هرچه شاید بدن			بباید همی داستانها زدن
	چو دژدار با قارن رزم‌جوی			یکایک ببالا نهادند روی
	یکی بدسگال و یکی ساده دل			سپهبد بهر چاره آماده دل
	به بیگانه بر مهر خویشی نهاد			بداد از گزافه سر و دژ بباد
	چنین گفت با بچه جنگی پلنگ			که ای پر هنر بچهٔ تیز چنگ
	ندانسته در کار تندی مکن			بیندیش و بنگر ز سر تا به بن
	بگفتار شیرین بیگانه مرد			بویژه بهنگام ننگ و نبرد
	پژوهش نمای و بترس از کمین			سخن هر چه باشد بژرفی ببین
	نگر تا یکی مهتر تیز مغز			پژوهش چو ننمود در کار نغز
	ز نیرنک دشمن نکرد ایچ یاد			حصاری بدان گونه بر باد داد
	چو شب روز شد قارن رزم خواه			درفشی برافراخت چون گرد ماه
	خروشید و بنمود یک یک نشان			بشیروی و گردان گردنکشان