برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۱۹۲

۱۰۶

	چو گیرد بلندی چه خواهد بدن			همه داستانها بیاید زدن
	ستاره شناسان و هم موبدان			گرفتند پیدا ز اختر نشان
	بگفتند با نامور شهریار			که او پهلوانی بود نامدار
	هشیوار و بیدار و گرد و دلیر			سپهدار و گرد افکن و شیرگیر
	چو بشنید شاه این سخن شاد شد			دل پهلوان از غم آزاد شد
	یکی خلعت آراست شاه زمین			که خواندند هر کس برو آفرین
	ز اسپان تازی بزرین ستام			ز شمشیر هندی بزرین نیام
	ز دیبا و خز و ز یاقوت و زر			ز گستردنیهای بسیار مر
	غلامان رومی بدیبای روم			همه پیکر از گوهر و زرش بوم
	ز برجد طبق‌های و پیروزه جام			چه از زر سرخ و چه از سیم خام
	پر از مشک و کافور و پر زعفران			همه پیش بردند فرمان بران
	همان جوشن و ترک و برگستوان			همان نیزه و تیغ و گرز گران
	همان تخت فیروزه و تاج زر			همان مهر یاقوت و زرّین کمر
	به مِهرش منوچهر عهدی نوشت			سراسر ستایش بسان بهشت
	همه کابل و دنبر و مای هند			روار و چنین تا بدریای سند
	ز زابلستان تا بدان روی بست			بنوّی نوشتند عهدی درست
	چو این عهد و خلعت بیاراستند			پس اسپ جهان پهلوان خواستند
	چو این کرده شد سام برپای خاست			بگفت ای گزین مهتر داد راست
	شده تا برافراخته چرخ و ماه			چو تو شاه ننهاده بر سر کلاه
	به مهر و به رای و بخوی و خرد			زمانه همی از تو رامش برد
	همه گنج گیتی بچشم تو خوار			مبادا بجز نام تو یادکار
	فراز آمد و تخت را داد بوس			بیستند بر کوههٔ پیل کوس
	سوی زابلستان نهادند روی			نظاره برو بر همه شهر و کوی
	چو آمد به نزدیکئی نیمروز			خبر شد ز سالار گیتی فروز
	که آمد ابا خلعت و تاج زر			ابا عهد و منشور و زرین کمر
	بیاراسته سیستان چون بهشت			گلش مشک شد نیز و زر گشت خشت
	بسی مشک و دینار بر بیختند			بسی زعفران و درم ریختند
	یکی شادمانی شد اندر جهان			سراسر میان کهان و مهان