فرمایند و زبان تکوهش بر مصحح نگشایند و داستانهای چند که در نسخ معدود بنظر رسید و از اسلوب کلام یا وجه دیگر از سلیقهٔ فردوسی بیگانه دید الحاقی پنداشته الحاقش بخاتمه گذاشته منجمله آن حکایت اول که مشتمل است بر قصهٔ جمشید و سر گذشت او با دختر کورنگ شاه صرف در دو نسخه یافته و اگرچه ابیاتش در رزم و بزم و ماتم و سور از سلیقهٔ عبارت شاهنامه بمراحل دور است معهذا قوی ترین دلائل انکه این داستان در گشتاسب نامهٔ اسدی مذکور است و همه صاحبان تذکره مانند لطف علیان در آتش‌کده و دولت شاه و علی قلیخان و غیرهم اکثر ابیات این داستان بطرف اسدی نسبت کنند و حکایت دوم که مشتمل است بر جنگ رستم با کک کوهزاد در هیچ یک نسخه اتفاق ملاحظه نیفتاد لیکن مصححین سُبْعِ شاهنامه سابق الذکر در یک نسخه یافته بقالب طبع کشیدند و فی الحقیقت در اشعار داستان مرقوم فصاحت و طرز کلام فردوسی معدوم است چنانکه این ابیات
| ✽ زمین است کوه است دشت است چیست ✽ | ✽ زنسناس از آدمی یا پری است ✽ | |||||
| ✽ چو بشنید میلاد افگند سر ✽ | ✽ به پیش و نمیکرد بروی نظر ✽ | |||||
| ✽ نمردی است این دزدی و رهزنی ✽ | ✽ بدین کار واپس‌تر از هر زنی ✽ | |||||
| ✽ چو زان قلهٔ و دژ اثر وانماند ✽ | ✽ روان گشت زال و وزانجا براند ✽ | |||||
و سوای این بسیار و نیز نام کک در هیچ یک کتب متداول لغت مانند فرهنگ جهانگیری و برهان قاطع و غیره مندرج نیست و نیز چون فراسیاب بعد مرگ نوذر لشکر بسوی ایران کشید
