برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۶۷

۴۹

سلطان نگوید و نفرستد و نیز نگاه ندارد و با کسی نگوید و ننویسند و فردوسی را نیز تردد و تفرقه از ضمیر کم شده بود ازان ابیات که گفته بود پشیمان شد پس ازان که شکایت از بادشاه و حسن میمندی کرده بود این ابیات دیگر گفته

نظم

	✽ بغزنی مرا گرچه خون شد جگر ✽			✽ ز بیداد آن شاه بیدادگر ✽
	✽ کزان هیچ شد رنج سی ساله‌ام ✽			✽ شنید آسمان از زمین ناله‌ام ✽
	✽ همی خواستم تا فغانها کنم ✽			✽ بگیتی ازو داستانها کنم ✽
	✽ چو از نیکوئی‌ها درو غم بخواست ✽			✽ ازان پس در آیم ببدهای راست ✽
	✽ بگویم ز مادرش نیز از پدرش ✽			✽ نترسم بغیر از خداوند عرش ✽
	✽ کنم آن چنان روسیاه از نخست ✽			✽ که نتواند آنرا بهیچ آب شست ✽
	✽ چو دشمن نمیداند از دوست باز ✽			✽ به تیغ زبانش کنم پوست باز ✽
	✽ ولیکن زفرمود،هٔ محتشم ✽			✽ ندانم کزین پیش سرچون کشم ✽
	✽ فرستادم ار گفتهٔ داشتم ✽			✽ بنزدیک خود هیچ نگذاشتم ✽
	✽ اگر باشد این گفتها ناصواب ✽			✽ بسوزان در آتش بشو آن در آب ✽
	✽ گذشتم ایا سرور نیک رای ✽			✽ ازین داوری تا بدیگر سرای ✽
	✽ رسد لطف یزدان بفریاد من ✽			✽ ستاند بمحشر ازو داد من ✽

فی الجمله ناصر لک او را باعزار تمام روان کرد و غایت محرمیت و گستاخی که او را با سلطان بود کتابتی کرد و عرض کرد که عجب از بندگان بادشاه که فردوسی را بعد از سی سال به افساد هر کونه اندیش از درگاه بارفعت ناامید