برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۸۳

این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
۶۵
  چو شاه اردشیر و چو شاپور او چو بهرام و نوشیروان نکو  
  چو پرویز و هرمز جو پورش قباد چو خسرو که پرویز نامش نهاد  
  چنین نامداران گردن کشان که دادم یکایک از ایشان نشان  
  همه مرده از روزگار دراز شد از گفت من نام‌شان زنده باز  
  چو عیسیٰ من این مردگان را تمام سراسر همه زنده کردم بنام  
  یکی بندگی کردم ای شهریار که ماند ز تو در جهان یادگار  
  بناهای آباد گردد خراب ز باران و از تابش آفتاب  
  پی افگندم از نظم کاخ بلند که از باد و باران نیابد گزند  
  بدین نامه بر عمرها بگذرد بخواند هرآنکس که دارد خرد  
  نه زین گونه دادی مرا تو نوید نه این بودم از شاه گیتی امید  
  بد اندیش کش روز نیکی مباد سخنهای نیکم به بد کرد یاد  
  بر بادشه پیکرم زشت کرد فروزنده اخگر چو انگشت کرد  
  اگر منصفی بودی از راستان که اندیشه کردی درین داستان  
  بگفتی که من در نهاد سخن بدادستم از طبع داد سخن  
  جهان از سخن کرده‌ام چون بهشت ازین پیش تخم سخن کس نکشت  
  سخن گستران بیکران بوده‌اند سخنها بی اندازه پیموده‌اند  
  ولبک ار چه بودند ایشان بسی همانا نگفت است ازینسان کسی  
  بسی رنج بردم درین سال سی عجم زنده کردم بدین پارسی  
  جهاندار اگر نیستی تنگ دست مرا بر سر گاه بودی نشست  
  بدانش نبد شاه را دستگاه وگرنه مرا بر نشاندی بگاه  
  چو دیهیم دارش نبد در نژاد ز دیهیم داران نیاورد یاد  
  اگر شاه را شاه بودی پدر بسر بر نهادی مرا تاج زر  
  و گر مادر شاه بانو بدی مرا سیم و زر تا بزانو بدی  
  چو اندر تبارش بزرگی نبود نیارست نام بزرگان شنود  
  کف شاه محمود عالی تبار نه اندر نه آمد سه اندر چهار  
  چو سی سال بردم بشهنامه رنج که شاهم بیخشد بپاداش گنج  
  مرا زین جهان بی نیازی دهد میان یلان سرفرازی دهد  
  بپاداش گنج مرا در کشاد بمن جز بهای فقاعی نداد  
  فقاعی بیرزیدم از گنج شاه ازان من فقاعی خریدم براه