برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۸۴

۶۶

	پشیزی به از شهریار چنین			که نه کیش دارد نه آئین و دین
	پرستار زاده نیاید بکار			اگر چند دارد پدر شهریار
	سر ناسزایان برافراشتن			وز ایشان امید بهی داشتن
	سر رشتهٔ خویش گم کردنست			بجیب اندرون مار پروردنست
	درختی که تلخ است ویرا سرشت			گرش در نشانی بباغ بهشت
	ور از جوی خلدش بهنگام آب			به بیخ انگبین ریزی و شهد ناب
	سرانجام گوهر بکار آورد			همان میوهٔ تلخ بار آورده
	بعنبر فروشان اگر بگذری			شود جامهٔ تو همه عنبری
	و گر تو شوی نزد انگشتگر			ازو جز سیاهی نیابی دگر
	ز بد گوهران بد نیاید عجب			نشاید ستودن سیاهی ز شب
	بناپاک زاده مدارید امید			که زنگی بشستن نگردد سپید
	ز بد اصل چشم بهی داشتن			بود خاک در دیده انپاشتن
	جهاندار اگر پاک نامی بدی			درین راه دانش گرامی بدی
	شنیدی چو زین گونه گونه سخن			ز آئین شاهان و رسم کهن
	دگر گونه کردی بکامم نگاه			نگشتی چنین روزگارم تباه
	ازان گفتم این بیت‌های بلند			که تا شاه گیرد ازین کار بند
	کزین پس بداند چه باشد سخن			باندیشد از پند پیر کهن
	دگر شاعرانرا نیازارد او			همان حرمت خود نگه دارد او
	که شاعر چو رنجد بگوید هجا			بماند هجا تا قیامت بجا
	بنالم بدر گاه یزدان پاک			نشاننده بر سر پراگنده خاک
	که یا رب روانش بآتش بسوز			دل بندهٔ مستحق بر فروز

 

---