برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۸۸

۲

	خرد افسر شهریاران بود			خرد زیور نامداران بود
	خرد زندهٔ جاودانی شناس			خرد مایهٔ زندگانی شناس
	خرد رهنمای و خرد دلگشای			خرد دست گیرد بهر دو سرای
	ازو شادمانی وزو مردمیست			ازویت فزونی وزویت کمیست
	خرد تیره و مرد روشن روان			نباشد همی شادمان یک زمان
	چه گفت آن هنرمند مردِ خرد			که دانا ز گفتار او برخورد
	کسی کو خرد را ندارد ز پیش			دلش گردد از کردهٔ خویش ریش
	هشیوار دیوانه خواند ورا			همان خویش بیگانه خواند ورا
	ازوئی بهر دو سرای ارجمند			گسسته خرد پای دارد به بند
	خرد چشم جان است چون بنگری			تو بی چشم شادان جهان نسپری
	نخست آفرینش خرد را شناس			نگهبانِ جان است و وانِ سپاس
	سپاس تو گوش است و چشم و زبان			کزین سه رسد نیک و بد بی‌گمان
	خرد را و جان را که یارد ستود			و گر من ستایم که یارد شنود
	حکیما چو کس نیست گفتن چه سود			ازین پس بگو کافرینش چه بود
	توئی کردهٔ کردگارِ جهان			شناسی همی آشکار و نهان
	همیشه خرد را تو دستور دار			بدو جانت از ناسزا دور دار
	بگفتار دانندگان راه جوی			به گیتی بپوی و بهر کس بگوی
	ز هر دانشی چون سخن بشنوی			ز آموختن یک زمان نغنوی
	چو دیدار یابی بشاخ سخن			بدانی که دانش نباید به بن

گفتار در آفرینش جهان

	از آغاز باید که دانی درست			سر مایهٔ گوهران از نخست
	که یزدان ز ناچیز چیز آفرید			بدان تا توانائی آمد پدید
	وزو مایهٔ گوهر آمد چهار			برآورده بی‌رنج و بی‌روزگار
	یکی آتشی بر شده تابناک			میان باد و آب از برِتیره خاک
	نخستین که آتش و جنبش دمید			ز گرمیش پس خشکی آمد پدید
	وزان پس ز آرام سردی نمود			ز سردی همان باز ترّی فزود