برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۹۵

۹

	بدین نامه من دست کردم دراز			بنام شهنشاهِ گردن فراز

در ستایش سلطان محمود

	جهان آفرین تا جهان آفرید			چنو شهریاری نیامد پدید
	خداوندِ تاج و خداوندِ تخت			جهاندار پیروز و بیدار بخت
	چو خورشید بر گاه بنمود تاج			زمین شد بکردار تابنده عاج
	چه گوئی که خورشید تابان که بود			کزو در جهان روشنائی فزود
	ابوالقاسم آن شاهِ فیروزبخت			نهاد از برِ تاج خورشید تخت
	ز خاور بیاراست تا باختر			پدید آمد از فرّ او کانِ زر
	مرا اختر خفته بیدار گشت			بمغز اندر اندیشه بسیار گشت
	چو دانستم آمد زمانِ سخن			کنون نو شود روزگارِ کهن
	بر اندیشهٔ شهریارِ زمین			بخفتم شبی دل پر از آفرین
	دلِ من چو نور اندران تیره شب			بخفته کشاده دل و بسته لب
	چنان دید روشن روانم بخواب			که رخشنده شمعی برآمد ز آب
	همه روی گیتی شب لاجورد			از ان شمع گشتی چو یاقوت زرد
	در و دشت بر سانِ دیبا شدی			یکی تخت پیروزه پیدا شدی
	نشسته برو شهریاری چو ماه			یکی تاج بر سر بجای کلاه
	رده بر کشیده سپاه از دو میل			به دست چپش هفت صد ژنده پیل
	یکی پاک دستور پیشش بپای			بداد و بدین شاه را رهنمای
	مرا خیره گشتی سر از فرِّ شاه			وزان ژنده پیلان و چندان سپاه
	چو آن چهرهٔ خسروی دیدمی			ازان نامداران بپرسیدمی
	که این چرخ و ماه است یا تاج و گاه			ستاره‌است پیش اندرش یا سپاه
	یکی گفت این شاهِ روم است و هند			ز قنوج تا پیش دریای سند
	بایران و توران ورا بنده‌اند			برای و بفرمان او زنده‌اند
	بیاراست روی زمین را بداد			بپردخت ازان تاج بر سر نهاد
	جهاندار محمود شاهِ بزرگ			بآبشخور آرد همی میش و گرگ
	ز کشمیر تا پیش دریای چین			برو شهریاران کنند آفرین