برگه:Shahname-Turner Macan-01.pdf/۹۸

۱۲

	بگیتی نبودش کسی دشمنا			جز اندر نهان ریمن آهرمنا
	برشک اندر آهرمن بدسگال			همی رای زد تا بیاگند یال
	یکی بچه بودش چو گرگِ سترگ			دلاور شده با سپاهِ بزرگ
	سپه کرد و نزدیکِ او راه جست			همی تخت و دیهیم کی شاه جست
	جهان شد بران دیوبچه سیاه			ز بخت سیامک هم از بختِ شاه
	همی گفت با هر کسی رازِ خویش			جهان کرد یکسر آبر آوازِ خویش
	کیومرث ازین خود کی آگاه بود			که تخت مهی را جز او شاه بود
	یکایک بیامد خجسته سروش			بسان پری پلنگینه پوش
	بگفتش بر از این سخن دربدر			که دشمن چه سازد همی با پسر

رفتن سیامک بجنگ دیو و کشته شدن او

	سخن چون بگوش سیامک رسید			ز کردارِ بدخواه دیو پلید
	دل شاه بچه درآمد بجوش			سپاه انجمن کرد و بکشاد گوش
	بپوشید تن را بچرمِ پلنگ			که جوشن نبُد آنگه آئین جنگ
	پذیره شده دیو را جنگ جوی			سپه را چو روی اندر آمد بروی
	سیامک بیامد برهنه تنا			برآویخت با پورِ آهرمنا
	بزد چنگ واژونه دیوِ سیاه			دوتا اندر آورد بالای شاه
	فگند ان تن شاه‌زاده بخاک			بچنگال کردش کمرگاه چاک
	سیامک برای خود و دست دیو			تبه گشت و ماند انجمن بی‌خدیو
	چو آگه شد از مرگِ فرزند شاه			ز تیمار گیتی برو شد سیاه
	فرود آمد از تخت ویله کُنان			زنان بر سر و دست و بازو کَنان
	دو رخسار پر خون و دل سوگوار			دژم کرده بر خویشتن روزگار
	خروشی برآمد ز لشکر بزار			کشیدند صف بر درِ شهریار
	همه جامها کرده پیروزه رنگ			دو چشمان پر از خون و رخ باده رنگ
	دد و مرغ و نخچیر گشته گروه			برفتند ویله کنان سوی کوه
	برفتند با سوگواری و درد			ز درگاه کی شاه برخاست گرد