برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۱۳۹

	سپهبد چنین گفت با ماه روی			که ای سرو سیمین بر و مشکبوی
	منوچهر چون بشنود داستان			نباشد برین نیز همداستان
	همان سام نیرم برآرد خروش			کف اندازد و بر من آید بجوش
	ولیکن نه پرمایه جانست و تن			همان خوار گیرم بپوشم کفن
	پذیرفتم از دادگر داورم			که هرگز ز پیمان تو نگذرم		۶۸۰
	شوم پیش یزدان ستایش کنم			چو یزدان پرستان نیایش کنم
	مگر کو دل سام و شاه زمین			بشوید ز خشم و ز پیکار و کین
	جهان آفرین بشنود گفت من			مگر کآشکارا شوی جفت من
	بدو گفت رودابه من همچنین			پذیرفتم از داور کیش و دین
	که بر من نباشد کسی پادشا			جهان آفرین بر زبانم گوا		۶۸۵
	جز از پهلوان جهان زال زر			که با تاج و گنجست و با نام و فر
	همی مهرشان هر زمان بیش بود			خرد دور بود آرزو پیش بود
	چنین تا سپیده برآمد ز جای			تبیره برآمد ز پرده‌سرای
	پس آن ماه را شاه بدرود کرد			تن خویش تار و برش پود کرد
	سر مژّه کردند هر دو پر آب			زبان برکشیدند بر آفتاب
	که ای فرّ گیتی یکی لخت نیز			یکایک نبایست آمد هنیز
	ز بالا کمند اندر افگند زال			فرود آمد از کاخ فرّخ همال

رای زدن زال با موبدان در کار رودابه

	چو خورشید تابان برآمد ز کوه			برفتند گردان همه همگروه
	بدیدند مر پهلوانرا پگاه			وز آنجایگه برگرفتند راه
	سپهبد فرستاد خواننده را			که جوید بزرگان داننده را		۶۹۵
	چو دستور فرزانه با موبدان			سرافراز گردان و فرّخ ردان
	بشادی بر پهلوان آمدند			خردمند و روشن روان آمدند

۱۳۵