برگه:Shahnameh-Jules Mohl-01.pdf/۲۲

	زهرّای درّندگان چنگ دیو			شده سست بر چشم گیهان خدیو
	بهم در فتادند هر دو گروه			شدند از دد و دام دیوان ستوه
	بیازید هوشنگ چون شیر چنگ			جهان کرد بر دیو نستوه تنگ
	کشیدش سراپای یکسر دوال			سپهبد برید آن سر بی همال
	بپای اندر افگند و بسپرد خوار			دریده برو چرم و بر گشته کار
	چو آمد مر آن کینه را خواستار			سرآمد کیومرث را روزگار
	برفت و جهان مردری ماند ازوی			نگر تا کرا نزد او آبروی
	جهان فریبنده را گردکرد			ره سود بنمود و مایه نخورد
	جهان سر بسر چون فسانست و بس			نماند بد و نیک بر هیچکس

۱۸