برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۱

	سپه بر سپرها نبشتند نام			بجوشید شمشیرها در نیام
	سپهرا ز هامون بدریا کشید			بدآن سو کجا دشمن آمد پدید		۳۵
	بی اندازه کشتی و زورق بساخت			برآشفت و بر آب لشکر بتاخت
	همانا که فرسنگ بودی هزار			اگر راه را پای کردی شمار
	همی راند تا در میان سه شهر			ز گیتی برین گونه جوینده بهر
	بدست چپش مصر و بربر براست			ز ره بر میانه بر آنسو که خواست
	به پیش اندرون شهر هاماوران			بهر کشوری در سپاهی گران		۴۰
	خبر شد بر ایشان که کاؤس شاه			برآمد از آب زره با سپاه
	هم آواز گشتند با یکدگر			سپهرا سوی بربر آمد گذر
	سپه بود چندان یل تیغ زن			ببربرستان در شده انجمن
	سپاهی که دریا و صحرا و کوه			شد از نعل اسپان ایشان ستوه
	نبد شیر درّنده را جایگاه			نه پیل ژیان یافت بر دشت راه		۴۵
	پلنگ از سر سنگ و ماهی در آب			هم اندر هوا پرّ پرّان عقاب
	همی راه جستند و کی بود راه			دد و دام را بر چنان جایگاه
	چو کاؤس لشکر بخشکی کشید			کس اندر جهان کوه و هامون ندید
	جهان گفتی از دَرع وز جوشنست			ستاره ز نوک سنان روشنست
	ز بس خود زرّین و زرّین سپر			بگردن برآورده رخشان تبر		۵۰
	تو گفتی زمین گشت زرّ روان			همی بارد از تیغ هندی روان
	ز مغفر هوا گشته چون سندروس			زمین سر بسر تیره چون آبنوس
	بدرّید کوه از دم گاودم			زمین آمد از سمّ اسپان بخم
	ز بانگ تبیره ببربرستان			تو گفتی زمین گشت لشکرستان
	برآمد از ایران سپه بوق و کوس			برون رفت بهرام و گرگین و طوس		۵۵
	وز آن سو که گودرز کشواد بود			چو گیو و چو شیدوش و فرهاد بود
	فگندند بر یال اسپان عنان			بزهراب دادند نوک سنان
	چو بر کوههٔ زین نهادند سر			خروش آمد و چاک چاک تبر

۵