برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۲۷

	سیاوش بیآمد به آتش فراز			همی گفت با داور بی نیاز
	مرا ده بدین کوه آتش گذر			رها کن تنم را زشرم پدر
	چو زینگونه بسیار زاری نمود			سیهرا برانگیخت بر سان دود
	خروشی درآمد زدشت وزشهر			غم آمد جهانرا از آن کار بهر		۵۳۵
	از آن دشت سودابه آوا شنید			از ایوان ببام آمد آتش بدید
	همیخواست کورا بد آید بروی			همی بود جوشان وبا گفتگوی
	جهانی نهاده بکاؤس چشم			زبان پر زدشنام ولب پر زخشم
	سیاوش سیهرا به آتش بتاخت			تو گوئی که اسپش بآتش بساخت
	زهر سو زبانه همی بر دمید			کسی خود واسپ سیاوش ندید		۵۴۰
	یکی دشت با دیدگان پر زخون			که تا او زآتش کی آید برون
	زآتش برون آن آزاد مرد			لبان پر زخنده ورخ همچو ورد
	چو اورا بدیدند برخاست غو			که آمد برون زآتش آن شاه نو
	چنان آمد اسپ وقبا وسوار			که گفتی سمن داشت اندر کنار
	اگر آب بود نمی تر شدی			زترّی همه جامه بی بر شدی		۵۴۵
	چو بخشایش پاک یزدان بود			دم آتش وباد یکسان بود
	چو زآن کوه آتش بهامون گذشت			خروشیدن آمر زشهر وزدشت
	سواران لشکر برانگیختند			همه دشت پیشش درم ریختند
	یکی شادمانی شد اندر جهان			میان کهان ومیان مهان
	همی داد مژده یکیرا دگر			که بخشود بر بیگنه دادگر		۵۵۰
	همی کند سودابه از خشم موی			همی ریخت آب وهمی شست روی
	چو پیش پدر شد سیاوخش پاک			نه دود ونه آتش نه گرد ونه خاک
	فرود آمد از اسپ کاؤس شاه			پیاده سپهبد پیاده سپاه
	سیاوش به پیش جهاندار پاک			بیآمد بمالید رخرا بخاک
	که از تفّ آن کوه آتش برست			همه کامهٔ دشمنان گشت پست		۵۵۵
	بدو گفت شاه ای دلیر وجوان			که پاکیزه تخمی وروشن روان

۱۲۱