برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۱۶۸

این برگ نمونه‌خوانی شده ولی هنوز هم‌سنجی نشده‌است.
  بهر جایگه بر یکی توده کرد سپهرا بنخچیر آسوده کرد  
  وزآنجایگه که سوی ایوان شاه همه شاد دل برگرفتند راه  
  سپهبد چه شادمان بدی چه دژم بجز با سیاوش نبودی بهم  ۱۴۹۵
  زجهن وزگرسیوز وهر که بود بکس راز نکشاد وشادان نبود  
  مگر با سیاوش بدی روز وشب ازو برکشادی بخنده دو لب  
  بدین گونه یک سال بگذاشتند غم وشادمانی بهم داشتند  

بزن دادن پیران دختر خودرا بسیاوش

  سیاوش یکی روز وپیران بهم نشستند وگفتند هر بیش وکم  
  بدو گفت پیران کزین بوم وبر چنانی که باشد کسی بر گذر  ۱۵۰۰
  ازین مهربانی که بر تست شاه بدام تو خسپد به آرامگاه  
  چنان دان که خرّم بهارش توئی نگارش توئی غم گسارش توئی  
  بزرگی وفرزند کاؤس شاه سر از بس هنرها رسیده بماه  
  پدر پیر گشت وتو برنا دلی نگر تا زتاج کئی نگسلی  
  به ایران وتوران توئی شهریار زشاهان یکی پر هنر یادگار  ۱۵۰۵
  نه بینمت پیوستهٔ خون کسی کجا داردی مهر بر تو بسی  
  زتوران سزاوار وهمباز تو نیابی کسی نیز دمساز تو  
  برادر نداری نه خواهر نه زن چو شاخ گلی بر کنار چمن  
  یکی زن نگه کن سزاوار خویش از ایران بنه درد وتیمار خویش  
  پس از مرگ کاؤس ایران تراست همان تاج وتخت دلیران تراست  ۱۵۱۰
  پس پردهٔ شهریار جهان سه ماهست با زیور اندر نهان  
  که گر ماهرا دیده بودی براه از ایشان نه برداشتی دیده ماه  
  سه اندر شبستان گرسیوزند که از مام واز باب با پرورزند  
  نبیر فریدون وفرزند شاه که هم زیب دارند وهم تاج وگاه  
۱۶۲