برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۰۷

	سری را که باشی ورا پادشا			بتیزی بریدن نباشد روا
	ببندش همی دار تا روزگار			برین مردرا باشد آموزگار
	چو باد خرد بر دلت بر وزد			از آنپس ورا سر بریدن سزد
	مفرمای اکنون وتیزی مکن			که تیزی پشیمانی آرد ببن
	سری را کجا تاج باشد کلاه			نشاید برید ای خردمند شاه		۲۴۱۵
	چه برّی همی تو سر بیگناه			که کاؤس ورستم بود کینه خواه
	پدر شاه ورستمش پرورده است			بنیکوی اورا برآورده است
	نه بینیم ما نیک ازین زشت کار			به پیچی بفرجام ازین روزگار
	بیاد آورد آن تیغ الماسگون			کز آن تیغ گردد جهان سر نگون
	وز آن نامداران ایران گروه			که از جنگشان گشت گیتی ستوه		۲۴۲۰
	فریبرز کاؤس درّنده شیر			که هرگز ندیدش کس از جنگ سیر
	چو پیل دمنده گو پیلتن			که خوارست بر چشم او انجمن
	چو گودرز وگرگین وفرهاد وطوس			ببندند بر کوههٔ پیل کوس
	بدین کین ببندند یکسر کمر			درو دشت گردد پر از نیزه ور
	نه من پای دارمنه مانند من			نه گردی زگردان این انجمن		۲۴۲۵
	همانا که پیران بیآید پگاه			ازو بشنود داستان نیز شاه
	مگر خود نیازت نیآید بدین			مگستر بگیتی چنین تخم کین
	مغرمای کردن بدین بر شتاب			که توران شود سر بسر زین خراب
	سپهبد زگفتار او نرم شد			ولیکن برادر بی آزرم شد
	بدو گفت گرسیوز ای هوشمند			بگفت جوانی هوارا مبند		۲۴۳۰
	از ایرانیان دشت پر کرگس شد			گر از کین بترسی همینت بس است
	سیاوش چو بخروشد از روم وچین			پر از گرز وشمشیر بینی زمین
	همی بد که کردی ترا خود نه بس			که خیره همه بشنوی رای کس
	سپردی هم مار وخستی سرش			بدیبا بپوشید خواهی برش
	گرایدون که اورا بجان زینهار			دهی من نباشم بر شهریار		۲۴۳۵

۲۰۱