برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۱۲

	که ناپایدار است ونا سازگار			چنین بود تا بود این روزگار		۲۵۳۰
	یکی دان ازو هرچه زاید همی			که جاوید با او نپاید همی
	زکاخ سیاوش برآمد خروش			جهانی زگرسیوز آمد بجوش
	همه بندگان موی گردند باز			فرنگیس مشکین کمند دراز
	برید وبگیسو میانرا ببست			بناخن گل ارغوان را بخست
	بآواز بر جان افراسیاب			همی کرد نفرین همی ریخت آب		۲۵۳۵
	سر ماه رویان گسسته کمند			خراشیده روی وبمانده نژند
	خروشش بگوش سپهبد رسید			چو آن نالهٔ زار ونفرین شنید
	بگرسیوز بد نشان شاه گفت			که این بدگوی آورید نهفت
	زپرده بدرگه بریدش کشان			بر روزبانان مردم کشان
	بدآن تا بگیرند موی سرش			ببرّند بر سر همه چادرش		۲۵۴۰
	زنندش همی چوب تا تخم کین			بریزد برین بوم توران زمین
	نخواهم زبیخ سیاوش درخت			نه برگ ونه بار ونه تاج ونه تخت
	همه نامداران آن انجمن			گرفتند نفرین برو تن بتن
	که از شاه ودستور واز لشکری			از این گونه نشنود کس داوری
	برآمد پر از خون دو رخ پیلسم			روان پرزداغ ودلش پر زغم		۲۵۴۵
	بنزدیک لهّاک وفرشیدرود			گذشته سخنها همه یاد کرد
	که دوزخ به از تخت افراسیاب			نشاید بدین کشور آرام وخواب
	بتازیم ونزدیک پیران شویم			بتیمار ودرد اسیران شویم
	سه اسپ گرانمایه کردند زین			همی بر نوشتند گفتی زمین
	بپیران رسیدند هر سه سوار			رخان پر زخون وروان پر زخار		۲۵۵۰
	بروبر شمردند یکسر سخن			که شاه از بدیها چه افگند بن
	چو پیران بگفتار بنهاد گوش			زتخت اندر افتاد زو رفت هوش
	همه جامها بر برش کرد چاک			همی کند موی وهمی ریخت خاک
	همی گفت زار ای سزاوار تاج			که چون تو نبیند دگر تخت عاج

۲۰۶