برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۲۱

بازگشتن کیخسرو بسیاوش گرد

	سپهبد بدو کرد لختی شتاب			برون کردش از پیش افراسیاب
	بایوان خویش آمد افروخته			خرامان وچشم بدی دوخته
	همی گفت کز داور کردگتر			درختی نو آمد جهانرا ببار
	در گنجهای کهن باز کرد			زهر گونهٔ شاه را ساز کرد		۲۷۴۵
	زدیبا ودینار ودرّ وگهر			زاسپ وسلچ وکلاه وکمر
	هم از تخت واز بدرهای درم			زگستردنیها واز بیش وکم
	همه پیش کیخسرو آورد زود			بداد ودهش آفرین بر فزود
	گسی کردشان سوی آنجایگاه			که سازیده بد خسرو نیکخواه
	برفتند شادان بدآن شارسان			کجا گشته بد باز چون خارسان		۲۷۵۰
	فرنگیس وکیخسرو آنجا رسید			زهر سو بسی مردم آمد پدید
	بدیده ستردند روی زمین			زبان همه شهر پر آفرین
	که از بیخ بر کنده فرّخ درخت			ازین گونه شاخی برآورد سخت
	زشاه جهان چشم بد دور باد			روان سیاوش پر از نور باد
	همه خار آن بوم شمساد گشت			گیا در چمن سرو آزاد گشت		۲۷۵۵
	دد ودام آن شادمان گشت نیز			زجان سیاوش بهر کس غریز
	زخاکی که خون سیاوش بخورد			بابر اندر آمد یکی سبز نرد
	نگاریده بر برگها چهر اوی			همی بوی مشک آمد از مهر اوی
	بدی مه بسان بهاران بدی			پرستش گه سوگواران بدی
	چنین است کردار این چرخ بیر			ستاند زفرزند بستان شیر		۲۷۶۰
	چو پیوسته شد مهر دل بر جهان			بخاک اندر آید سرش ناگهان
	مباشید گستاخ با این جهان			که او بتّری دارد اندر نهان
	ازو تو بجز شادمانی مجوی			بباغ جهان برگ انده مبوی
	اگر تاج داری اگر دست تنگ			نبینی همی روزگار درنگ

۲۱۵