برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۲۵۸

	یکی لشکر آمد پس ما بجنگ			چو کلباد و نستیهن تیز چنگ
	چنان بازگشتند هر کس که زیست			که بر یال و برشان بباید گریست		۸۱۵
	گذشته ز رستم بایران سوار			ندانم که با من کند کارزار
	ازو شاد شد خسرو پاک‌دین			ستودش فراوان و کرد آفرین
	بخوردند چیزی که در یافتند			سوی راه بی راه بشتافتند
	چو ترکان بنزدیک پیران شدند			چنان خسته و زار و بریان شدند
	برآشفت پیران بکلباد و گفت			که چون این شگفتی نشاید نهفت		۸۲۰
	چه کردید با گیو و خسرو کجاست			سخن بر چه سان رفت بر گوی راست
	بدو گفت کلباد کای پهلوان			بپیش تو گر برگشایم زبان
	که گیو دلاور بگردان چه کرد			دلت سیر گردد ز دشت نبرد
	فراوان بلشکر مرا دیدهٔ			نبرد مرا هم پسندیدهٔ
	بدآنسانش آوردم اندر رکیب			که گفتی که بیند هم‌اکنون نشیب		۸۲۵
	همانا که گوپال بیش از هزار			گرفتی ز دست من آن نامدار
	سرش ویژه گفتی که سندان شدست			بر و ساعدش پیل دندان شدست
	من آورد رستم بسی دیده‌ام			ز جنگ‌آوران نیز بشنیده‌ام
	ز زخمش ندیدم چنین پایدار			نه در پیش و گردش کارزار
	گر آن گرزها موم بودی بچنگ			سنان سواران ز چرم پلنگ		۸۳۰
	نبودی شگفتی بر و یال اوی			شدی کوفته خرد و چنگال اوی
	همی هر زمان نیز جوشان شدی			بنوئی چو پیلی خروشان شدی
	از افگنده شد روی هامون چو کوه			ز یکتن شدند آن دلیران ستوه
	برآشفت پیران بدو گفت بس			که ننگست ازین یاد کردن بکس
	نه از یک سوارست چندین سخن			تو آهنگ آورد مردان مکن		۸۳۵
	تو رفتی و نستیهن نامور			سپاهی بکردار شیران نر
	کنون گیو را ساختی پیل مست			میان یلان گشت نام تو پست
	چو زین یابد افراسیاب آگهی			بیندازد آن تاج شاهنشهی

۲۵۲