برگه:Shahnameh-Jules Mohl-02.pdf/۵۰

	کنون من زترکان جنگ آوران			فراز آورم لشکری بی کران
	برانگیختم از کاخ کاؤس را			ببرّم از ایران پی طوس را
	نه گرگین بمانم نه گودرز وگیو			نه کستهم نوذر نه بهرام نیو		۱۶۵
	برستم دهم گرز واسپ وکلاه			نشانمش بر کاخ کاؤس شاه
	وز ایران بتوران شوم جنگجوی			ابا شاه روی اندر آرم بروی
	بگیرم سر تخت افراسیاب			سر نیزه بگذارم از آفتاب
	ترا بانوی شهر ایران کنم			بچنگ یلان جنگ شیران کنم
	چو رستم پدر باشد ومن پسر			نماند بگیتی کسی تاجور		۱۷۰
	چو روشن شود روی خورشید وماه			ستاره چرا بر فرازد کلاه

گزیدن سهراب اسپ را

	بمادر چنین گفت سهراب گرد			که اکنون ببینی زمن دستبرد
	یکی اسپ باید مرا گام زن			سم اسپ پولاد خارا شکن
	چو پولاد بزور وچو مرغان بپرّ			چو ماهی بدریا و چو آهو ببرّ
	که برگیرد این گرز وگوپال من			همین پهلوانی بر ویال من		۱۷۵
	پیاده نشاید شدن جنگجوی			که با خشم روی اندر آرم بروی
	چو بشنید مادر چنین از پسر			بخورشید تابان برآورد سر
	بچوبان بفرمود تا هرچه بود			فسیله بیآرد بکردار دود
	که سهراب اسپی بچنگ آورد			که بر وی نشیند چو جنگ آورد
	همه هرچه بودند زاسپان گله			که بودی بکوه وبصحرا یله		۱۸۰
	بشهر آوریدند وسهراب شیر			کمندی گرفت وبیآمد دلیر
	هر اسپی که دیدی بنیروی ویال			فگندی بگردنش خمّ دوال
	نهادی برو دست را آزمون			شکم بر زمین بر نهادی هیون
	بزورش بسی اسپ نیکو شکست			نیآمدش شایسته اسپی بدست

۴۴