برگه:TaranehayeKhayyam.pdf/۱۰۰

این برگ هم‌سنجی شده‌است.

۱۰۰
ترانه‌های خیام

۹۷

  ساقی غم من بلند آواز شده است،  
  سرمستی من برون ز اندازه شده است؛  
  با موی سپید سر خوشم کز می تو،  
  پیرانه سرم بهار دل تازه شده است.  

۹۸

  تنگی می لعل خواهم و دیوانی،  
  سد رمقی باید و نصف نانی،  
  وانگه من و تو نشسته در ویرانی،  
  خوشتر بود آن ز ملکت سلطانی.  

۹۹

  من ظاهر نیستی و هستی دانم،  
  من باطن هر فراز و پستی دانم؛  
  با اینهمه از دانش خود شرمم باد،  
  گر مرتبه‌ای ورای مستی دانم.  

۱۰۰

  از من رمقی بسعی ساقی مانده است،  
  وز صحبت خلق، بی‌وفائی مانده است؛  
  از بادهٔ دوشین قدحی بیش نماند.  
  از عمر ندانم که چه باقی مانده است!