برگه:TaranehayeKhayyam.pdf/۹۴

این برگ هم‌سنجی شده‌است.

۹۴
ترانه‌های خیام

۸۱

  روزی که نهال عمر من کنده شود،  
  و اجزام ز یکدگر پراکنده شود؛  
  گر زانکه صراحئی کنند از گل من،  
  حالی که ز باده پر کنی زنده شود.  

۸۲

  در پای اجل چو من سر افکنده شوم،  
  وز بیخ امید عمر بر کنده شوم،  
  زینهار، گلم بجز صراحی نکنید،  
  باشد که ز بوی می دمی زنده شوم.  

۸۳

  یاران بموافقت چو دیدار کنید،  
  باید که ز دوست یاد بسیار کنید؛  
  چون بادهٔ خوشگوار نوشید بهم،  
  نوبت چو بما رسد نگونسار کنید.  

۸۴

  آنانکه اسیر عقل و تمییز شدند،  
  در حسرت هست و نیست ناچیز شدند؛  
  رو باخبرا، تو آب انگور گزین،  
  کان بی‌خبران بغوره میویز شدند!