بود حکام و آقایان شهر روم برای ادارهٔ تمام آن مملکت کافی بودند اما چون در خارج ایطالیا هم ممالک بتصرف رومیها درآمد برای هر ولایت[۱] یکنفر پرتور بجهت حکومت فرستادند و وقتیکه عده ولایات زیاد شد برای اینکه صاحبان مناصب جدیده تعیین نکنند عادت برین جاری کردید که کنسولها یا پرتورهائی را که مدت کنسولی یا پرتوری ایشان در روم منقضی شده بولایات میفرستادند و ایشان در ولایتی که مأموریت می‌یافتند همان قدرت کنسول یا پرتور را داشتند لکن در روم نمیتوانستند آن اختبارات را دارا باشند و در آنصورت ایشانرا پروکنسول[۲] یا پروپرتور[۳] مینامیدند.
حکام رومی در ولایات دارای قدرت مطلقه بودند و هر قسم میخواستند آن قدرت را بکار میبردند زیرا که هیچ نوع همکاری نداشتند و صاحب قدرت دیگری هم نبود که از اعمال و خیالات ایشان ممانمت نماید فقط یک صندوقدار همراه داشتند و او هم جوان و زیردست ایشان بود. تمام لشکریان ولایت در تحت اطاعت حاکم بودند هرجا میخواست ایشانرا میبرد و بهر جنگی که میل داشت اقدام میکرد. در بلاد گردش مینمود و محاکمه میکرد و جریمه میگرفت و حکم بحبس و قتل میداد. از سکنهٔ ولایت هرقدر لازم میدانست لشکر و آذوقه و سیورسات و حربه و چهارپا میگرفت
