بلکه قصد حمله دارد.
( فرمانفرمائی پمپه در بحار و آسیا ) مدتی بود در بنادر سیلیس[۱] سارقین بحری[۲] پیدا شده بودند یعنی اشخاصیکه در دریا و سواحل سیر میکردند و مردم را اسیر کرده بغلامی میفروختند. دولت روم درصدد دفع ایشان برآمده بود لکن اینکار اشکال داشت و چون اقدامات جدی درین باب میکرد سارقین در جبال صعب آسیای صغیر متواری میشدند و دیگر دست کسی بایشان نمیرسید. کم‌کم کار آن جماعت بالا گرفت و هنگام محاربهٔ روم با مهرداد و تیگران بایشان مدد کردند و برای خود قلاع و اسلحه‌خانه و سفاین جنگی ترتیب دادند و در واقع دولتی تشکیل نمودند و تاخت و تازهای خود را باکثر سواحل دریای مدیترانه رسانیدند. شهرهای کنار دریا را میگرفتند و غارت میکردند. سفاین را ضبط مینمودند و مردمان متمول را دستگیر میکردند تا برای استخلاص خود مجبور بادای مبالغ گزاف شوند و مخصوصاً برومیها آزار و اذیت و تخفیف و توهین زیاد میکردند و کار بجائی رسیده بود که کسی در دریای مدیترانه جرأت رفت و آمد نداشت و گندم در شهر روم کم شد. عاقبت رومیها مستأصل شده برای رفع این بلیه قانونی وضع کردند و پمپه را قدرت فوق‌العاده دادند که در تمام سواحل دریا تا پانزده میل در درون خاک اختیار تام داشته باشد و صد و
