امپراطورها قسمت عمده لشکر خود را از قبایل وحشی که در ممالک و حدود آنها سکنی داشتند و هنوز از حال جنگجوئی نیفتاده بودند میگرفتند. بنابراین در مأئه چهارم جزء عمده لشکر امپراطوران روم وحشیان و مخصوصا ژرمنها بودند و کم‌کم رؤسا و صاحب‌منصبان آنها را هم از خودشان قرار میدادند و عادات و آداب جنگی ژرمنها در ممالک روم داخل شده و شیوع یافته و بعضی از دانشمندان مملکت از این وضع دلخوش نبودند و میگفتند ما از حال جنگجوئی افتاده و امور حربی خود را تسلیم وحشیان نموده و آنها را بر خود مسلط میسازیم و حال آنکه میبابست مثل قدمای روم خودمان جنگی باشیم و دشمنان را خودمان دفع کنیم و حق داشتند چنانکه همین مسئله اسباب خرابی و انقراض دولت روم گردید و شرح آن در ذیل خواهد آمد.
قبایل وحشی - در وراء سرحدات رود رن و رود دانوب تمام ممالک اروپا مسکن قبایل وحشی بود و قبایل مذکور هرچه بطرف شمال و مشرق نزدیک‌تر بودند وحشی‌تر بودند و عمدهٔ آن قبایل از دو نژاد بودند یکی نژاد زرد که در شمال آسیا و اروبا از رود ولگا[۱] تا دریای ژاپون مسکن داشتند، از این نژاد قبایلی که باروپا نزدیک‌تر بودند معروف به قبایل هون[۲] میباشند که در حدود اروپای شرقی در نواحی رود اورال[۳]
