( ارباب انواع خانگی ) در وسط هر خانه‌ای از خانه‌های رومی کانونی بود که آنرا متبرک میدانستند و میپرستیدند و قبل از شروع بخوراک برای آن دعائی میکردند و شرابی نثار مینمودند و معتقد بودند که فرشتهٔ حافظ خانه[۱] نزدیک آن کانون قرار دارد و وستا که سابق ذکر کرده‌ایم ربة‌النوع این کانون بود و پهلوی کانون بعضی بتهای کوچک خانواده‌ای نگاه میداشتند و آنها را پنات[۲] میگفتند.
شهر روم هم یک کانون متبرک داشت که در معبد وستا واقع بود و بت خاص آن شهر هم که پالادیوم[۳] نام داشت همانجا بود. در آن معبد دخترهای بکر جوان که همه از خانواده‌های محترم رومی بودند بعنوان کهانت منزل داشتند و مکلف بودند که آتش کانون متبرک را حفظ کنند و نگذارند خاموش شود. این دخترها را وستال[۴] میگفتند و خیلی محترم بودند لکن هرگاه در وظائف خود مسامحه میکردند سخت سیاست میشدند و اگر شوهر اختیار میکردند چون نقض عهد کرده و باعتقاد رومیها ملت را دوچار مخاطره نموده بودند ایشان را زنده مدفون میساختند.
( احترام اموات ) رومیها ارواح اموات را بسیار مقتدر میدانستند و آنها را مان[۵] میگفتند و گمان میکردند که ارواح توقع مراقبت از جانب احیا دارند وقتیکه کسی می‌میرد میبایست او را
