یکی از خانواده‌های کثیرالعدد روم خانوادهٔ فابیوس[۱] بود که سیصد و شش نفر پاتریسین و چهارهزار کلیان داشت. وقتی مردم روم از کثرت قدرت این خانواده بیم کرده و ایشانرا از شهر خارج نمودند و این امر در زمانی واقع شد که با اهل ویس جنگ داشتند خانوادهٔ فابیوس با آنکه مطرود شده بودند عزم کرند خود را فدای وطن کنند لهذا جمیعاً بالای تپهٔ نزدیک رودخانهٔ کرمر[۲] مقابل شهر ویس اقامت نمودند و از آنجا مکرر در اراضی مردم بلدهٔ مذکوره تاخت و تاز و غارت میکردند و عاقبت دشمن ایشانرا غافل گرفتار نموده همه را بهلاکت رسانید و از آن خانواده جز یکنفر که بسبب صغر سن در روم مانده بود کسی جان بدر نبرد (سنه ۴۷۷).
خلاصه عاقبت کار رومیها و اهل ویس بسختی کشید و لشکر روم بمحاصرهٔ آن شهر پرداختند. تا آنزمان در روم رسم این بود که سپاهیان از خود خرج میکردند و در فصل زمستان جنگ متروک میشد. در این موقع دولت روم قرارداد لشکریان را مواجب دهند و در زمستان ایشان را نگاه بدارند و محاربه را قطع نکنند. بدین طریق مدت ده سال شهر ویس را دربند محاصره داشتند و بالاخره آنرا مسخر کرده و سکنهٔ آنرا فروختند یا کشتند و خاکش را غارت نمودند و در این باب هم افسانهٔ ذیل را نقل
