مجبور کردند داخل لشکر رومی شوند و آنها را متحدین[۱] خویش مینامیدند. فراهم‌کردن لشکریان متحدین و ادای مواجب و تعیین صاحب‌منصبان ایشان با خود آن اقوام بود لکن فرمانفرمائی ایشان به سردار رومی تعلق داشت و کم‌کم عدد سپاهیان متحدین با عدد لشکریان رومی برابر بلکه زیاده گردید و از مأئه سیم قبل از میلاد رومیها جنگجویان خارج از ایطالیا را هم بخدمت خود قبول میکردند و آنها را دسته‌های جداگانه قرار میدادند و معاونین[۲] خویش میخواندند و ایشان با حربه‌های عادی خود جنگ میکردند و مجبور باختیار حربهٔ رومیان نبودند.
هنگام جنگ لژبون رومی منقسم به سه صف میشد و بین آنها فاصلهٔ زیادی بود و هر صف را هم تقسیم به ده قسمت[۳] مینمودند. در هر دسته شش نفر پشت سر یکدیگر میایستادند و بین یکدسته و دسته‌های یمین و یسار آن اقلا بقدر طول دسته فاصله میدادند. دسته‌های صف دویم هم شش نفر پشت سر یکدیگر قرار میگرفتند و این دسته‌ها محاذی فواصل بین دسته‌های صف اول میایستادند. دسته‌های صف سیم هم بالنسبه بدسته‌های صف دویم همین قسم قرار میگرفتند. آنگاه صف اول شروع بمحاربه میکردند. نیزه‌های بلند باریک خود را بجانب دشمن میانداختند و بسوی او شتافته با شمشیر بنای زد و خورد را میگذاشتند. اگر تاب مقاومت
