نمیآوردند عقب مینشستند و در فواصل بین دستههای صف دویم واقع میشدند و دستههای مزبور پیش رفته بمنازعه میرداختند و آنها هم اگر مجبور بعقبنشینی میشدند دستههای صف سیم پیش میآمدند و زبده و نخبهٔ جنگجویان رومی آنجا بودند و با نیزههای محکم کار را تمام میکردند و لشکریان متحدین در جناحین لژیونها جا داشتند.
ترتیب مذکور این مزیت را داشت که هرگاه زمینی که لشکر در آن حرکت میکرد ناهموار بود سپاهیان پراکنده نمیشدند و نظام بهم نمیخورد و چون تمام لژیون جمع واحد نبود و بدستههای متعدد منقسم میشد حرکتدادن آن اشکالی نداشت و در هر موقع بهر طرف لزوم پیدا میکرد میتوانستند سپاهیان را متوجه سازند ولی عمدهٔ پیشرفت لشکر رومی بواسطهٔ پیادگان بود و سواران رومی چندان استحکامی نداشتند و نمیتوانستند بهیئت اجماع بدشمن حمله ببرند و کاری بسازند.
حرکت کردن سپاه رومی غالباً باین طریق بود که در مقدمه نخبهٔ لشکریان متحدین پیش میرفت و بعد از آن متحدینی که در یکی از جناحین بودند و در مرتبهٔ سیم یکی از لژیونها و پشت سر او بار و بنهٔ آن و در مرتبهٔ چهارم لژیون ثانی و بار و بنهٔ آن و در مرتبهٔ پنجم متحدین جناح دیگر و هریک از لژبونها و جناحین بنوبت یک روز پیش میافتادند و یک روز پس و اگر بیم حملهٔ