ترانه‌های خیام/درد زندگی

درد زندگی

۱۶

  امروز که نوبت جوانی من است،  
  می نوشم از آنکه کامرانی من است؛  
  عیبم مکنید. گر چه تلخ است خوش است،  
  تلخ است، از آنکه زندگانی من است.  

۱۷

  گر آمدنم بمن بدی، نامدمی.  
  ور نیز شدن بمن بدی، کی شدمی؟  
  به زان نبدی که اندرین دیر خراب،  
  نه آمدمی، نه شدمی، نه بدمی.  

۱۸

  از آمدن و رفتن ما سودی کو؟  
  وز تار وجود عمر ما پودی کو؟  
  در چنبر چرخ جان چندین پاکان،  
  میسوزد و خاک میشود، دودی کو؟  

۱۹

  افسوس که بیفایده فرسوده شدیم،  
  وز داس سپهر سرنگون سوده شدیم،  
  دردا و ندامتا که تا چشم زدیم،  
  نابوده بکام خویش، نابوده شدیم!  

۲۰

  با یار آرمیده باشی همه عمر،  
  لذات جهان چشیده باشی همه عمر،  
  هم آخر کار رحلتت خواهد بود،  
  خوابی باشد که دیده باشی همه عمر،  

۲۱

  اکنون که ز خوشدلی بجز نام نماند،  
  یک همدم پخته جز می خام نماند؛  
  دست طرب از ساغر می باز مگیر  
  امروز که در دست بجز جام نماند!  

۲۲

  ایکاش که جای آرمیدن بودی،  
  یا این ره دور را رسیدن بودی!  
  کاش از پی صد هزار سال از دل خاک،  
  چون سبزه امید بر دمیدن بودی!  

۲۳

  چون حاصل آدمی درین جای دو در،  
  جز درد دل و دادن جان نیست دگر؛  
  خرم دل آنکه یک نفس زنده نبود،  
  و آسوده کسی که خود نزاد از مادر!  

۲۴

  آنکس که زمین و چرخ افلاک نهاد،  
  بس داغ که او بر دل غمناک نهاد؛  
  بسیار لب چو لعل و زلفین چو مشک  
  در طبل زمین و حقهٔ خاک نهاد!  

۲۵

  گر بر فلکم دست بدی چون یزدان،  
  برداشتمی من این فلک را ز میان؛  
  از نو فلک دگر چنان ساختمی،  
  کازاده بکام دل رسیدی آسان.