| | | | | | |
| ۴۹۳ |
ای پادشه خوبان داد از غم تنهائی |
|
دل بی تو بجان آمد وقتست که بازآئی |
۴۸۷ |
| |
دایم گل این بستان شاداب[۱] نمی‌ماند |
|
دریاب ضعیفانرا در وقت توانائی |
|
| |
دیشب گلهٔ زلفش با باد همی‌کردم |
|
گفتا غلطی بگذر زین فکرت سودائی |
|
| |
صد باد صبا این جا با سلسله می‌رقصند |
|
اینست حریف ای دل تا باد نپیمائی |
|
| |
مشتاقی و مهجوری دور از تو چنانم کرد |
|
کز دست بخواهد شد پایاب[۲] شکیبائی |
|
| |
یا رب بکه شاید گفت این نکته که در عالم |
|
رخساره بکس ننمود آن شاهد هرجائی |
|
| |
ساقی چمن گل را بی روی تو رنگی نیست |
|
شمشاد خرامان کن تا باغ بیارائی |
|
| |
ای درد توام درمان در بستر ناکامی |
|
وی یاد توام مونس در گوشهٔ تنهائی |
|
| |
در دایرهٔ قسمت ما نقطهٔ تسلیمیم[۳] |
|
لطف آنچه تو اندیشی حکم آنچه تو فرمائی |
|
| |
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست |
|
کفرست درین مذهب خودبینی و خودرائی |
|
| |
زین دایرهٔ مینا خونین جگرم می ده |
|
تا حل کنم این مشکل در ساغر مینائی |
|
| |
حافظ شب هجران شد بوی خوش وصل آمد |
|
| |
شادیت مبارک باد ای عاشق شیدائی |
|
