دیوان حافظ/سلامی چو بوی خوش آشنایی

حافظ (غزلیات) از حافظ
(سلامی چو بوی خوش آشنایی)
  سلامی چو بوی خوش آشنائی بدان مردم دیدهٔ[۱] روشنائی  
  درودی چو نور دل پارسایان بدان شمع خلوتگه پارسائی  
  نمی‌بینم از همدمان هیچ بر جای دلم خون شد از غصّه ساقی کجائی  
  ز کوی مغان رخ مگردان که آنجا فروشند مفتاح مشکل گشائی  
  عروس جهان گر چه در حدّ حسنست ز حدّ میبرد شیوهٔ بیوفائی  
  دل خستهٔ من گرش همّتی هست نخواهد ز سنگین دلان مومیائی  
  می صوفی افکن کجا می‌فروشند که در تابم از دست زهد ریائی  
  رفیقان چنان عهد صحبت شکستند که گوئی نبودست خود آشنائی  
  مرا گر تو بگذاری ای نفس طامع بسی پادشائی[۲] کنم در گدائی  
  بیاموزمت کیمیای سعادت ز همصحبت بد جدائی جدائی  
  مکن حافظ از جور دوران شکایت  
  چه دانی تو ای بنده کار خدائی  


  1. چنین است در جمیع نسخ خطّی موجود نزد اینجانب، بعضی نسخ چاپی: مردم دیده را،
  2. نخ ی: پادشاهی،