دیوان حافظ/نماز شام غریبان چو گریه آغازم

۳۳۳  نماز شام غریبان چو گریه آغازم بمویهای غریبانه قصّه پردازم  ۳۲۶
  بیاد یار و دیار آنچنان بگریم زار که از جهان ره و رسم سفر براندازم  
  من از دیار حبیبم نه از بلاد غریب مهیمنا برفیقان خود رسان بازم  
  خدایرا مددی ای رفیق ره تا من بکوی میکده دیگر علم برافرازم  
  خرد ز پیری من کی حساب برگیرد که باز با صنمی طفل عشق می‌بازم  
  بجز صبا و شمالم نمی‌شناسد کس عزیز من که بجز باد نیست دمسازم  
  هوای منزل یار آب زندگانی ماست صبا بیار نسیمی ز خاک شیرازم  
  سرشکم آمد و عیبم بگفت روی‌بروی شکایت از که کنم خانگیست غمّازم  
  ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم میگفت  
  غلام حافظ خوش لهجهٔ خوش آوازم