| | | | | | |
| ۲۸۸ |
کنار آب و پای بید و طبع شعر و یاری خوش |
|
معاشر دلبری شیرین و ساقی گلعذاری خوش |
۲۷۴ |
| |
الا ای دولتی طالع که قدر وقت میدانی |
|
گوارا بادت این عشرت که داری روزگاری خوش |
|
| |
هر آنکس را که در خاطر ز عشق دلبری باریست |
|
سپندی گو بر آتش نه که دارد کار و باری خوش |
|
| |
عروس طبع را زیور ز فکر بکر می‌بندم |
|
بود کز دست ایّامم بدست افتد نگاری خوش |
|
| |
شب صحبت غنیمت دان و داد خوشدلی بستان |
|
که مهتابی دلفروزست و طرف لاله‌زاری خوش |
|
| |
میی در کاسهٔ چشمست ساقی را بنامیزد |
|
که مستی میکند با عقل و می‌بخشد خماری خوش |
|
| |
بغفلت عمر شد حافظ بیا با ما بمیخانه |
|
| |
که شنگولان خوشباشت بیاموزند کاری خوش |
|
