| | | | | | |
| |
رو نهاد آن عاشق خونابه‌ریز |
|
دل‌طپان سوی بخارا گرم و تیز |
|
| |
ریگ آمون پیش او همچون حریر |
|
آب جیحون پیش او چون آبگیر |
|
| |
آن بیابان پیش او چون گلستان |
|
می‌فتاد از خنده او چون گلستان |
|
| |
در سمرقندست قند اما لبش |
|
از بخارا یافت و آن شد مذهبش |
|
| |
ای بخارا عقل‌افزا بوده‌ای |
|
لیکن ازمن عقل و دین بربوده‌ای |
|
| |
بدر می‌جویم از آنم چون هلال |
|
صدر می‌جویم درین صف نعال |
|
| |
چون سواد آن بخارا را بدید |
|
در سواد غم بیاضی شد پدید |
|
| |
ساعتی افتاد بیهوش و دراز |
|
عقل او پرید در بستان راز |
|
| |
بر سر و رویش گلابی می‌زدند |
|
از گلاب عشق او غافل بدند |
|
| |
او گلستانی نهانی دیده بود |
|
غارت عشقش ز خود ببریده بود |
|
| |
تو فسرده درخور این دم نه‌ای |
|
با شکر مقرون نه‌ای گرچه نیی |
|
| |
رخت عقلت با توست و عاقلی |
|
کز جنودا لم تروها غافلی |
|
