| | | | | | |
| |
آنچنانک گفت جالینوس راد |
|
از هوای این جهان و از مراد |
|
| |
راضیم کز من بماند نیم جان |
|
که ز کون استری بینم جهان |
|
| |
گربه می‌بیند بگرد خود قطار |
|
مرغش آیس گشته بودست از مطار |
|
| |
یا عدم دیدست غیر این جهان |
|
در عدم نادیده او حشری نهان |
|
| |
چون جنین کش می‌کشد بیرون کرم |
|
می‌گریزد او سپس سوی شکم |
|
| |
لطف رویش سوی مصدر می‌کند |
|
او مقر در پشت مادر می‌کند |
|
| |
که اگر بیرون فتم زین شهر و کام |
|
ای عجب بینم بدیده این مقام |
|
| |
یا دری بودی در آن شهر وخم |
|
که نظاره کردمی اندر رحم |
|
| |
یا چو چشمه‌ی سوزنی راهم بدی |
|
که ز بیرونم رحم دیده شدی |
|
| |
آن جنین هم غافلست از عالمی |
|
همچو جالینوس او نامحرمی |
|
| |
اونداند کن رطوباتی که هست |
|
آن مدد از عالم بیرونیست |
|
| |
آنچنانک چار عنصر در جهان |
|
صد مدد آرد ز شهر لامکان |
|
| |
آب و دانه در قفص گر یافتست |
|
آن ز باغ و عرصه‌ای درتافتست |
|
| |
جانهای انبیا بینند باغ |
|
زین قفص در وقت نقلان و فراغ |
|
| |
پس ز جالینوس و عالم فارغند |
|
همچو ماه اندر فلکها بازغند |
|
| |
ور ز جالینوس این گفت افتراست |
|
پس جوابم بهر جالینوس نیست |
|
| |
این جواب آنکس آمد کین بگفت |
|
که نبودستش دل پر نور جفت |
|
| |
مرغ جانش موش شد سوراخ‌جو |
|
چون شنید از گربگان او عرجوا |
|
| |
زان سبب جانش وطن دید و قرار |
|
اندرین سوراخ دنیا موش‌وار |
|
| |
هم درین سوراخ بنایی گرفت |
|
درخور سوراخ دانایی گرفت |
|
| |
پیشه‌هایی که مرورا در مزید |
|
کاندرین سوراخ کار آید گزید |
|
| |
زانک دل بر کند از بیرون شدن |
|
بسته شد راه رهیدن از بدن |
|
| |
عنکبوت ار طبع عنقا داشتی |
|
از لعابی خیمه کی افراشتی |
|
| |
گربه کرده چنگ خود اندر قفص |
|
نام چنگش درد و سرسام و مغص |
|
| |
گربه مرگست و مرض چنگال او |
|
می‌زند بر مرغ و پر و بال او |
|
| |
گوشه گوشه می‌جهد سوی دوا |
|
مرگ چون قاضیست و رنجوری گوا |
|
| |
چون پیاده‌ی قاضی آمد این گواه |
|
که همی‌خواند ترا تا حکم گاه |
|
| |
مهلتی می‌خواهی از وی در گریز |
|
گر پذیرد شد و گرنه گفت خیز |
|
| |
جستن مهلت دوا و چاره‌ها |
|
که زنی بر خرقه‌ی تن پاره‌ها |
|
| |
عاقبت آید صباحی خشم‌وار |
|
چند باشد مهلت آخر شرم دار |
|
| |
عذر خود از شه بخواه ای پرحسد |
|
پیش از آنک آنچنان روزی رسد |
|
| |
وانک در ظلمت براند بارگی |
|
برکند زان نور دل یکبارگی |
|
| |
می‌گریزد از گوا و مقصدش |
|
کان گوا سوی قضا می‌خواندش |
|
