ناصر خسرو (قصاید)/بسی رفتم پس آز اندر این پیروزه گون پشکم

by ناصر خسرو

	بسی رفتم پس آز اندر این پیروزه گون پشکم			کم آمد عمر و نامد مایه آز و آرزو را کم
	فرو بارید مروارید گرد این سیه دیبا			که بر دو عارض من بست دست بی‌وفا عالم
	به مروارید و دیبا شاد باشد هر کسی جز من			که دیبای بناگوشم به مروارید شد معلم
	بگریم من بر این نرگس که بر عارض پدید آمد			مرا، زیرا که بفزاید چو نرگس را بیاید نم
	درخت مردمی را نیست اسپرغم بجز پیری			خرد بار درخت اوست شکر طعم و عنبر شم
	ز بر خمد درخت، آری، ولیکن بر درخت تو			شکوفه هست و باری نیست، بی بر چون گرفتی خم؟
	به چشم دل ببین بستان یزدان را گشن گشته			به گوناگون درختانی که بنشانده‌ستشان آدم
	گرفته بر یکی خنجر یکی مرهم یکی نشتر			یکی هپیون یکی عنبر یکی شکر یکی علقم
	یکی چون مرغ پرنده ولیک پرش اندیشه			یکی ماننده‌ی گزدم ولیکن نیش او در فم
	یکی را سر همی ساید ز فر و فخر بر کیوان			یکی را سر نشاید جز به زیر سنگ چون ارقم
	یکی را بیخ فضل و، برگ علم و، بار او رحمت			همه گفتار او حکمت همه کردار او محکم
	یکی را روی کفر و، دست جور و، پای او تهمت			همه کردار او فاسد همه گفتار او مبهم
	یکی چون آب زیر که به قول خوش فریبنده			چو شاخی بار او نشتر ولیکن برگ او مبرم
	یکی گوید شریفم من عرابی گوهر و نسبت			یکی گوید عجم را پادشا مر جد من بد جم
	شرف در علم و فضل است ای پسر، عالم شو و فاضل			تو علم آور نسب، ماور چو بی‌علمان سوی بلعم
	نه چون موسی بود هر کس که عمرانش پدر باشد			نه چون عیسی بود هر کس که باشد مادرش مریم
	ز راه شخص ماننده‌است نادان مرد با دانا			چنان کز دور جمع سور ماننده است با ماتم
	به پیغمبر عرب یکسر مشرف گشت بر مردم			ز ترک و روم و روس و هند و سند و گیلی و دیلم
	اگر فضل رسول از رکن و زمزم جمله برخیزد			یکی سنگی بود رکن و یکی شوراب چه زمزم
	اگر دانش بیلفنجی به فضل تو شرف یابد			پدرت و مادر و فرزند و جد خویش و خال و عم
	چو چشم از نور و ماه از خور به دانش گشت دل زیبا			چو جسم از جان و باغ از نم به دانش گشت جان خرم
	شریعت کان دانش گشت و فرقان چشمه‌ی حکمت			یکی مر زر دین را که یکی مر آب دین را یم
	مکان علم فرقان است و جان جان تو علم است			از این جان دوم یک دم به جان اولت بر دم
	اگر با سر شبان خلق صحبت کرد خواهی تو			کناره کرد بایدت ای پسر زین بی کرانه رم
	سخن با سر شبان جز سخته و پخته مگو از بن			ولیکن با رم از هر گونه‌ای کاید همی بر چم
	سخن چون تار توزی خوب و باریک و لطیف آور			سخن چون تار باید تا برون آئی ز تار و تم
	پدید آرد سخن در خلق عالم بیشی و کمی			چو فردا این سخن گویان برون آیند از این پیشکم
	تو را بر بام زاری زود خواهد کرد نوحه‌گر			تو بیچاره همی مستی کنی بر بانگ زیر و بم
	سوی رود و سرود آسان دوی لیکنت مزدوران			سوی محراب نتوانند جنبانید به بیرم
	سبک باشی به رقص اندر، چو بانگ مذنان آید			به زانو در پدید آیدت ناگه علت بلغم
	ستمگاری و اندر جان خود تخم ستم کاری			ولیکن جانت را فردا گزاید تخم بار سم
	تو را فردا ندارد سود آب‌روی دنیایی			اگر بر رویت ای نادان برانی آب رود زم
	تو را غم کم نیاید تا به دین دنیا همی جوئی			چو دنیا را به دین دادی همان ساعت شوی کم غم
	تو را دیوی است اندر طبع رستم‌خو ستم پیشه			به بند طاعتش گردن ببند و رستی از رستم
	در این پیروزه گون طارم مجوی آرام و آسایش			که نارامد به روز و، شب همی ناساید این طارم
	اگر حکمت به دست آری به آسانی روی زین جا			وگر حکمت نیلفنجی برون شد بایدت به ستم
	نیاید با تو زین طارم برون جز طاعت و حکمت			بچر وز بهر طاعت چر، بچم وز بهر حکمت چم
	ز بهر آنچه کاید با تو گر غمگین بوی شاید			ز بهر آنچه کایدر ماند خواهد چون بوی مغتم؟
	ز بهر چیز بی‌حاصل نرنجی به بود، زیرا			بسی بهتر سوی دانا ز مرد ژاژخای ابکم
	گشاده‌ستی به کوشش دست، بر بسته دهان و دل			دهن بر هم نهاده‌ستی مگر بنهی درم بر هم
	نباید نرم کردن گردن از بهر درم کس را			نبشته‌است این سخن در پندنامه سام را نیرم
	گهر یابد به شعر حجت اندر طبع خواننده			اگر هرگز به شعر اندر گهر یابد کسی مدغم