برگه:سنگی بر گوری.pdf/۸۶

۸۵

 

پدر را میگویم. که از پیشرفت تا خانه را آب و جارو کند. بله. عین خانه مان. همه دورهم. و با همان شلوغی ها. و رفت و آمد. مادرم نشسته سر قبر وسطی و شانه هایش زیر چادر میلرزد. و خواهرم پهلوی دستش دارد قرآن می خواند. بزمزمهای. بی صدا. آخر بابا خوابیده. و خواهر دیگر مان او هم از سرو صدا خوشش نمی آمد. درست مثل من، آخر أوهم بی تخم و ترکه مانده بود. و خواهرزاده ها هم هستند. همانها که هفته پیش برده بودمشان به گشت و گذار روی دریاچه سد کرج. و چه کشفی کرده بودند. اینجا هم دارند کشف می کنند. همانجور کنجکاو و جوینده. از این قبر به آن دیگری سر می کشند. به کشف دیگری به تجربه تازه ای از عالم مرگ برای زندگی از عالم اموات برای دنیا، یعنی از آن خانه به این خانه. به سلام و احوالپرسی. یعنی فاتحه. و لااله الاالله گرمازده و بی حالی از مرده شورخانه بلند است و سوت تیز و کشداری از ایستگاه راه آهن. وسایل صوتی تعادل صحنه. دنیا و آخرت. با چاوش های آخرت و دنیا، و کدام آخرت؟ و کدام دنیا؟ مگر همین مقبره خانوادگی مرز دنیا و آخرت نیست؟ اینکه عین خانه ماست. عین دنیای مادرم و خواهرم و خواهرزاده ها و این همه خلایق. پس چه دعوت بیهوده ای از دو سو؟ در این راه نیازی به هیچ چاوشی نیست. و اصلا راهی نیست و سفری نیست. دنیا عین آخرت و آخرت عین دنیا ... و راستی