برگه:سنگی بر گوری.pdf/۹۰

۸۹

 

گفته بود به کوچکترین ضربه ای يك هو ساق پایش میشکندیا لگن خاصره اش. بهمین وقاحت. میدانی یعنی چه مادر؟ یعنی گردویی از درون پوسیده. و پوستی که حتی ضخامت نازك ترین پوست گردو را هم نداشت... و آنوقت چه پوستی!؟ زنم میگفت عين مرمر. صاف و نرم. یا برگ گل. یادت هست مادر؟ تو خودت برایم تعریف کردی به کمک خاله و خواهرهای دیگر سرب داغ کرده گذاشته بودید روی سینه اش...

خبرش را بعدها بمن داده بودند. سرب را گذاشته بودند توی اجاق آب شده بود و کف اجاق وارفته بود بعد آتش را پس زده بودند و سرخی فلز که پریده بود تکه سرب پهن و ناصاف و سوراخ سوراخ را گذاشته بودند روی پستانش... عجب! من حالا میفهمم! بله حالا. که چرا هروقت اسم بچه می آید من یاد خواهرم میافتم و سرطانش و سربداغ کرده روی سینه اش و بوی گوشت...

قرآن را توی جلد کهنهاش گذاشتم و پاشدم و:

- مادر نمی رویم؟ بدهوایی است. می ترسم نفست باز تنگ بشود.

- برويم ننه سری هم به عمقزی گل بنه بزنیم. دیرت که نمی شود؟

نه مادر. من دیگر آزاد شدم. برویم. و راه افتادیم. نفر آخر من. در مقبره را بستم. یعنی در خانه را. و خداحافظ