| | | | | | |
|
شکر حق را که از خزاین غیب |
|
ریخت چندان جواهرم در جیب |
|
|
که ازان نقد قیمتی به سه سال |
|
کردم این پنج گنج مالامال |
|
|
یک یک این پنج نامه تا پایان |
|
عرضه کردم به چشم دانایان |
|
|
هر کسی را چنانکه روی نمود |
|
در بد و نیک گفت و گوی نمود |
|
|
زینهمه ناقدان نکتهشناس |
|
هر کسی، زد دمی به وهم و قیاس |
|
|
لیک، آن کاندرین خزاین پر |
|
مهره قلب دور کرد ز در |
|
|
به سکه در علم راست تدبیر است |
|
راستی هم شهاب و هم تیر است |
|
|
راستی ساکن اندرو به صواب |
|
چون الف راست در میان شهاب |
|
|
او شهاب و دل و تنش ز اخیار |
|
نیرین مشارق الانوار |
|
|
من بدو عرضه کرده نامه خویش |
|
او با صلاح رانده خامه خویش |
|
|
دیده هر بیت را رقم به رقم |
|
رنج بر خود نهاد و منت هم |
|
|
شمع من یافته ضیای از وی |
|
مس گشته کیمیا از وی! |
|