| | | | | | |
|
ای شمع رخ تو مطلع نور |
|
زین حسن و جمال چشم بددور |
|
|
با پرتو عارض توخورشید |
|
چون شمع درآفتاب بی نور |
|
|
رخسار تو در جهان فروزی |
|
مانندهی آفتاب مشهور |
|
|
از روی تو شام صبح گردد |
|
ور زلف تو صبح شام دیجور |
|
|
انگیخته شام را ز خورشید |
|
آمیخته مشک را ز کافور |
|
|
از دست غم ت در زمانه |
|
یک خانهی دل نماند معمور |
|
|
خاطر نرود به گلستانی |
|
آن را که جمال تست منظور |
|
|
خسرو که همیشه بردر تست |
|
ازدرگه خود مکن ورا دور |
|
|
در چشمهی خورشید اگر آبی ندیدستی گهی |
|
خیزند چون از خواب خوش روشنتن خوبان نگر |
|
|
خفته بهشت نرگست ور بگشاییش دمی |
|
شهر تمام کو به کو پر ز بلا شود مگر |
|
|
جان من از صبر می پرسی دل ما را مپرس |
|
زانکه این معنی ندارد در گمان او گذر |
|