امیر خسرو دهلوی (انتخاب از غزلیات)/رسید دوش ندایی از ین بلند رواق
| رسید دوش ندایی از ین بلند رواق | کو ای مقیم زوایای شهر بند فراق | |||||
| درین حضیض چرا گشته‌ای چنین محبوس | گذر چو طایر قدسی زاوج این نه طاق | |||||
| منافقند و ریایی جمیع اهل بشر | بیا به صحبت یاران بی‌ریا و نفاق | |||||
| ترا به روز ازل با جیب عهدی بود | چه آمدت که فراموش کرده‌ای میثاق | |||||
| مرو به قول مخالف بهر زه راه حجاز | و گرنه راه نیابی به پرده‌ی عشاق | |||||
| کسی که مسکن اصلیش عالم علوی است | چه می‌کند به خراسان چه میرود به عراق | |||||
| زخویش بگذر و بازای سوی ما خسرو | که نیست خوشتر ازینجای در همه آفاق | |||||
| بماندم در بلای دل که یارب | مبادا هیچکس را مبتلا دل | |||||