امیر خسرو دهلوی (انتخاب از غزلیات)/نفسی که با نگاری گذرد به شادمانی

by امیر خسرو دهلوی

	نفسی که با نگاری گذرد به شادمانی			مفروش لذتش را به حیات جاودانی
	ز طرب مباش خالی می‌رود خواه و ساقی			که غنیمتست و دولت دو سه روز زندگانی
	غم نیستی و هستی نخورد کس که داند			که گذشت عمر و باقی نبود جهان فانی
	مکن ای امام مسجد من رند را ملامت			چو به شهر می پرستان نرسیده‌یی چه دانی؟
	چه شوی به زهد غره که ز دیر می پرستان			به خدا رسید بتوان به تضرع نهانی
	تو و زهد خرقه پوشان من و دیر درد نوشان			به تو حال ما نماند تو به حال ما نمانی
	بخدا که رشکم آید به رخش ز چشم خود هم			که نظر دریغ بماند ز چنان لطیف رویی