| | | | | | |
|
شکر گویم که به توفیق خداوند جهان |
|
بر سر نامه ز توحید نوشتم عنوان |
|
|
نام این نامهی والاست «قران السعدین» |
|
کز بلندیش به سعدین سپهر ست قران |
|
|
در تضرع به در حق که گنهکاران را |
|
داد باران گنه شوی ز عین غفران |
|
|
نعت سلطان رسل ، آنکه مسیحا به درش |
|
پرده داری ست نشسته ز پس شاد روان |
|
|
و صف معراج پیمبر که به شب روشن شد |
|
سراسری ش ز زلف سیه مشک فشان |
|
|
مدحت شاه که نامش به فلک رفته چنانک |
|
نقش آن داغ شده خنگ فلک را بر ران |
|
|
در خطاب شه عالم چو به سلک خدمتش |
|
آیم و این گهر چند فشانم ز زبان |
|
|
صفت حضرت دهلی که سواد اعظم |
|
هست منشور وی از حرسهالله نشان |
|
|
صفت مسجد جامع که چنان ست درو |
|
شجرهی طیبه هر سوی چو طوبی بجنان |
|
|
صفت شکل مناره که ز رفعت سنگش |
|
از پی خنجر خورشید شده سنگ فشان |
|
|
صفت حوض که در قالب سنگین گوئی |
|
ریخته دست ملک زآب خضر صورت جان |
|
|
صفت فصل دی و سردی مهر شه شرق |
|
وامدن تیغ کشیده ز پی ضبط جهان |
|
|
صفت آتش و آن گرم رویهاش به دی |
|
که شب و روز بود شمع دل و میوهی جان |
|
|
جنبش شاه ز دهلی ز پی کین پدر |
|
گشتن آغاز غبار و شدن مهر نهان |
|
|
صفت قصر نو و «شهر نو» اندر لب آب |
|
که بود عرصهی رفرف چو رف آن ایوان |
|
|
صفت فصل خزان و بمغل عزم سپاه |
|
هم بر آنسان که به تاراج چمن باد خزان |
|
|
صفت فصل بهاران که چنان گردد باغ |
|
که بدو نرگس نادیده بماند حیران |
|
|
صفت موسم نوروز و طرب کردن شاه |
|
بزم دریا و کف دست چو ابر نیسان |
|
|
صفت چتر سیاه که از پی چشم خورشید |
|
آن سیاهی که تو در خود طلبی هست همان |
|
|
صفت چتر سپید از پس آن چتر سیاه |
|
چون شب قدر و سپیده دم عید از پس آن |
|
|
صفت چتر که سبزست ز سرسبزی شاه |
|
برگ نیلوفری اندر سر دریای روان |
|
|
صفت چتر که گل گز شده از گل گز او |
|
بر سرشاه ز گل سایه کند تابستان |
|
|
وصف در باش که نزدیک شد از هیبت شاه |
|
گنگ ماندست زحیرت نکند کار زبان |
|
|
صفت تیغ که با خصم نیامش گوید |
|
که زبهر تو فرو چند برم آب دهان |
|
|
صفت چرخ کمایی که به بازوی شه است |
|
نیم چرخ ست که او نام نهاده ست کمان |
|
|
صفت تیر که بارانش به غایت سخت ست |
|
سخت بارانی در تیرمه و درنیسان |
|
|
صفت رایت لعل و سیهاندر سر شاه |
|
گشته خورشید میان شفق و شام نهان |
|
|
عزم سلطان به سوی هند به پایان بهار |
|
راندن از شهر چو انبوهی گل از بستان |
|
|
ذکر باز آمدن قلب شه از قتل مغل |
|
همچو گرگان ز رمه یا علمی از برخان |
|
|
نامزد گشتن لشکر بیزک سوی «او د ه» |
|
صد سرافراز و ملک «باربک» اندر سرشان |
|
|
صفت موسم گرما و بره رفتن شاه |
|
ابر بالای سرو باد به دنبال دوان |
|
|
صفت خربزه کر پردلی آنجا که بود |
|
تیغ و طشتیش مهیا بسرآید غلطان |
|
|
ذکر پیغام پدر سوی جگر گوشه خویش |
|
سوی یاقوت روان گشتن خونابهی کان |
|
|
گفتن شاه جهان، پاسخ پیغام پدر |
|
قصه یوسف گم گشته به پیر کنعنان |
|
|
باز پیغام پدر بر پسر خود که برزم |
|
پیل خویش از می خون مست کند در میدان |
|
|
باز پاسخ ز پسر سوی پدر کاسپ مرا |
|
پیل بندست دو الی که بپیچد به عنان |
|
|
باز پیغام پدرجانب فرزند عزیز |
|
ماجرای که زخون بود دلش را به میان |
|
|
باز از شاه جهان پاسخ پیغام پدر |
|
شربت آب حیات از پیسوز هجران |
|
|
از پدر آمدن شاه جهان کیکاووس |
|
بر برادر ، چو گل نو ببر سرو روان |
|
|
رفتن شا گیومرت و به تو زک عارض |
|
برشه شرق بیکجا عرض این جوهر آن |
|
|
اتصال مو و خورشید و قران سعدین |
|
چرخ گر دانست بگرد سرایشان گردان |
|
|
صفت کشتی و در یابسیان کشتی |
|
موج دریای که رفته زکران تا به کران |
|
|
ذکر در اسپ فرستادن سلطان به پدر |
|
هم بران گونه که در باغ وزد باد وزان |
|
|
وصف اسپان که ز سرعت به خروج و به دخول |
|
نتوان خارج شان گفت نه داخل چون جان |
|
|
صفت آن شب با قدر که تا مطلع فجر |
|
نزد آن روح ملک برد سلام یزدان |
|
|
صفت شمع که چون بر سرش آید مقراض |
|
در زمان چاک زند پردهی ظلمت زمیان |
|
|
صفت نور چراغی که اگر پرتو او |
|
نبود دردل شب کور بود پیر و جوان |
|
|
صفت سیر بر وج و روشن منزلها |
|
که همه کار گزار فلکاند، از دوران |
|
|
صفت اختر و آن طالع وو قت مسعود |
|
که گرفتند دو مسعود به یک برج قران |
|
|
صفت باده که بینی چو خط بغدادش |
|
بی سوادیش بخوان نسخهی آب حیوان |
|
|
وصف قرا به که بهر حرم دختر رز |
|
شیشه خانه است ببالای سرش روشندان |
|
|
سخن از وصف صراحی که گر آن نازک را |
|
درگلو دست زنی ، خونش براید ز دهان |
|
|
سخن از وصف پیاله که ز بس جنبش خون |
|
خون قرا به سوی اوست همه وقت گشان |
|
|
صفت ساقی رعنا که کندمستان را |
|
به یک آمد شد خود، بی هش ومست و غلطان |
|
|
صفت چنگ کی بی موست تن یکسانش |
|
موی ساق دگرش تا به زمین آویزان |
|
|
صفت کاس رباب و بسرش کفچهی دست |
|
که دران کاسهی خالی ست نعم چند الوان |
|
|
صفت نای که هر لحظه زدم دادن او |
|
کلهی مطرب بر باد شور چون انبان |
|
|
صفت دف که در و دست کسان کوبد پای |
|
صحن کژ داشته و کوبش پابین بچه سان |
|
|
صفت پرده و آن پرده نشینان شگرف |
|
که بهر دست نمایند هزاران دستان |
|
|
صفت مائده خاص که از خوان بهشت |
|
چاشنی داد بهر کام و زبان لذت آن |
|
|
صفت بیرهی تنبول که نزد همه خلق |
|
به ازان نیست نباتی به همه هندوستان |
|
|
صفت نغمه گریهای زنان مطرب |
|
که بسی لحن کند زهره چو گیرند الحان |
|
|
صفت تاج مکلل که پسر یافت زشاه |
|
آن پسر کز سرکس تاج ستد از خاقان |
|
|
صفت تخت که همچون فلک ثابته بود |
|
واز شه شرق به خورشید شرف داد مکان |
|
|
صفت پیل که شه داد به فرزند عزیز |
|
که شد از جنبش او کوه چو دریا لرزان |
|
|
صفت صبح و کلاه سیاه و چتر سپید |
|
رفتن شه به پدر روز و شب نور افشان |
|
|
صفت چشمهی خورشید به دریای سپهر |
|
که کند پرتو او ماه سما را تابان |
|
|
شب دیگر ز پی عیش ملاقات دو شاه |
|
وز پدر دادن پند و ز پسر گوش بران |
|
|
در وداع دو گرامی که پدر را در اشک |
|
مردم دیده همیرفت زچشم گریان |
|
|
صفت موسم باران و بره رفتن شاه |
|
جانب شهر شدن از لب «گهگهر» بکران |
|
|
سخن از وصف قلم، آنکه بلوح محفوظ |
|
هست اول صفتش «ما خلقالله » بخوان |
|
|
صفت محبره کا و گر چه سیاه دارد دل |
|
آن سیاهی دلش مایهی علم است و بیان |
|
|
صفت کاغذ سیمین که پی دود قلم |
|
سیم سوزی شود و نقش برارد بریان |
|
|
ذکر باز آمدن شاه بدو لتگهی شهر |
|
همچو بر جیس به قوس و قمر اندر سرطان |
|
|
سخن از ختم کتاب و بخطا خواهش عذر |
|
که بجویند خطارا بدرستی برهان |
|
|
صفت خاتمه و قطع تعلق کردن |
|
از پی اخترهی صحبت ارباب جهان |
|
|
شد سخن ختم قبولی که خدایش داده ست |
|
تا ابد باقی او باد مبادش پایان |
|