| | | | | | |
|
به تاریخ عجم دانندهی راز |
|
چنین کرد این حکایت را سرآغاز |
|
|
که چون خورشید هرمز رفت در خاک |
|
کشید اکلیل خسرو سر بر افلاک |
|
|
جهان را خسرو از سر کار نو کرد |
|
کرم را در جهان بازار نو کرد |
|
|
به ترتیب جهان بودی شب و روز |
|
گهی لشکر کش و گه مجلس افروز |
|
|
چنان آراست ملک از دانش و داد |
|
که شهر آسوده گشت و کشور آباد |
|
|
مقیمان زمین زان مهربانی |
|
همه مشغول عیش و کامرانی |
|
|
باشگ و ناله کس ننمودی آهنگ |
|
مگر چشم صراحی و رگ چنگ |
|
|
بجز چو بین که در ره خار بودش |
|
وزو پای مراد افگار بودش |
|
|
نبود از کین دران فرخنده ایام |
|
کس آهن دلت را ز چو بینه بهرام |
|
|
از او او رنگ هرمز را نوی بود |
|
که هرمز را سپهداری قوی بود |
|
|
چو هرمز سوی خاقانش فرستاد |
|
به کوشش ملک خاقان داد بر باد |
|
|
رسید اندر مداین باده و گیر |
|
کشیده پور خاقان را به زنجیر |
|
|
گلو بسته بسی میر ولایت |
|
غنیتمهای چینی بی نهایت |
|
|
چو آن فیروزمندی دید از و شاه |
|
تغیر یافت اندر خاطرش راه |
|
|
ز غیرت کرد طعن بی کرانش |
|
نوید پنبه داد و دوکدانش |
|
|
ازین وحشت که بر بهرام ره یافت |
|
چو وحشی جست و روی از مردمی تافت |
|
|
ز طاعتگه به عصیان دور میبود |
|
گهی پیدا گهی مستور میبود |
|