| | | | | | |
|
جهان بی عشق سامانی ندارد |
|
فلک بی میل دورانی ندارد |
|
|
نه مردم شد کسی کز عشق پاکست |
|
که مردم عشق و باقی آب و خاکست |
|
|
چراغ جمله عالم عقل و دینست |
|
تو عاشق شو که به ز آن جمله اینست |
|
|
اگر چه عاشقی خود بت پرستیست |
|
همه مستی شمر چون ترک هستیست |
|
|
به عشق ار بت پرستی دینت پاکست |
|
وگر طاعت کنی بی عشق خاکست |
|
|
نی کم زان زن هندو در نیکوی |
|
که خود را زنده سوزد بر سر شوی |
|
|
تو کز عشق حقیقی لافی ای دوست |
|
خراش سوزنی بنمای در پوست |
|
|
تو کز بانگ سگی از دین شوی فرد |
|
نداری شرم از این ایمان بی درد |
|
|
چو قمری را دهی بی جفت پرواز |
|
ز بستان در قفس رغبت کند باز |
|
|
کبوتر در هوای یار چالاک |
|
فرو افتد ز ابر تیره بر خاک |
|
|
ترا گر پای در سنگی براید |
|
چو بیدردی ز دردت جان براید |
|
|
فدای عشق شو گر خود مجازیست |
|
که دولت را درو پوشیده رازیست |
|
|
حقیقت در مجاز اینک پدید است |
|
که فتح آن خزینه زین کلید است |
|
|
کرم را شکر گوی زندگی باش |
|
نمک را حق گذار بندگی باش |
|
|
درت را قفل بر درویش کن سست |
|
توانگر خود نه محتاج در تست |
|
|
دهان مفلسان شیرین کن از قند |
|
که بر حلوا کند منعم شکر خند |
|
|
چو پیلان باش پیشانی گشاده |
|
نه چون موران گره در سینه داده |
|
|
کسی کز وام شیرین شد شمارش |
|
همیشه تلخ باشد روزگارش |
|
|
چو گردد ابر دولت بر تو در بار |
|
فروتن باش همچون شاخ پر بار |
|
|
به هستی به که خدمتگار باشی |
|
که خود در نیستی ناچار باشی |
|
|
تواضع کن ولیکن با کم از خویش |
|
که با بیش از خودی لابد کنی بیش |
|
|
بهر کاری که باشد تا توانی |
|
خدا را یاد کن دیگر تو دانی |
|