| | | | | | |
|
سخن پرداز گویای خردمند |
|
چنین برداشت از درج گهر بند |
|
|
که چون خسرو ز یار عصمت اندیش |
|
به مشگوی خود آمد با دل ریش |
|
|
ندیم خاص شاپور خردمند |
|
به همراهی سخن را نکته پیوند |
|
|
که تا دوران گردون را رواییست |
|
بنای کار او بر بیوفاییست |
|
|
جوابش باز گفتی خسرو از درد |
|
که با تقدیر نتوان داوری کرد |
|
|
اگر شیرین ز راه بی وفایی |
|
برید از آشنایان آشنایی |
|
|
مگو کاین تلخ از شیرین نکو نیست |
|
که عیب از بخت بدخویست زو نیست |
|
|
بهر نیک و بدی کاندر میانست |
|
گنه بر بخت و تهمت بر زمانست |
|
|
چو تلخی میکند بخت نژندم |
|
گله بر گیسوی شیرین چه بندم |
|
|
ملک گفتا که دارد کس ز عشاق |
|
بتی شیرین تر از شیرین در آفاق |
|
|
به پاسخ گفت شاپور سخن سنج |
|
که ای در هفت کشور نوبتت پنج |
|
|
ز آتش گاه سرما خوش بود تاب |
|
به قدری تشنگی شیرین بود آب |
|
|
گرسنه کش نباشد صبر چندان |
|
جوش جلغوزه باشد زیر دندان |
|
|
دو چیز است اتفاق هوشمندان |
|
کزان باشد خلاص مستمندان |
|
|
یکی چون بی وفا باشد نگاری |
|
به دل کردن بدیگر گل عذاری |
|
|
دگر ز آنجا که شد عشق آتش انگیز |
|
بر آهنگ سفر گشتن سبک خیز |
|
|
شنیدم در سپاهان است ماهی |
|
بتان روم و چین را قبلهگاهی |
|
|
شکر نامی و شور انگیز عشاق |
|
به شیرینی چو شیرین در جهان طاق |
|
|
به جز تو دل به کس مایل ندارد |
|
بجز پیوند تو در دل ندارد |
|