| | | | | | |
|
شهنشه گفت کز بخت دل فروز |
|
به جوی شیر خواهم رفت امروز |
|
|
کشید از تن لباس مرزبانان |
|
برون آمد بر آئین شتابان |
|
|
از آن سو پرس پرسان کوه بر کوه |
|
به جوی شیر شد تنها ز انبوه |
|
|
تماشا کرد لختی بر لب جوی |
|
بدید آن سنگها را روی دروی |
|
|
بهر نقش هنر چون نقش بینی |
|
نظر میکرد و می گفت آفرینی |
|
|
چو دید آن اوستادی را به بنیاد |
|
به بنیاد دگر شد سوی استاد |
|
|
جوانی دید در هیکل چو کوهی |
|
ز فر مهتران در وی شکوهی |
|
|
گرامی پیکرش مانده خیالی |
|
چنان بدری ز غم گشته هلالی |
|
|
بلا بیش از شمردن دیده جانش |
|
سزاوار شمردن استخوانش |
|
|
رخش پر خون و سر تا پای پر خاک |
|
میان خاک و خون غلطیده غمناک |
|
|
بگفتش کیستی و در چه سازی |
|
بگفتا عاشقم در جان گدازی |
|
|
بگفتش عشقبازی را نشان چیست |
|
بگفتا آنکه داند در بلا زیست |
|
|
بگفتش عاشقان زین ره چه پویند |
|
بگفتا دل دهند و درد جویند |
|
|
بگفتش دل چرا با خود ندارند |
|
بگفتا خوبرویان کی گذارند |
|
|
بگفتش مذهب خوبان کدامست |
|
بگفتا کش فریب و عشوه نامست |
|
|
بگفتش پیشهی دیگر چه دانند |
|
بگفتا غم دهند و جان ستانند |
|
|
بگفتش تلخی غم هیچ کم نیست |
|
بگفتا گر غم شیریسنت غم نیست |
|
|
بگفت از درویش چونی درین سوی |
|
بگفتا مردم از غم دور از آن روی |
|
|
بگفتش بر تو اندازد گهی نور |
|
بگفت آری ولیکن چون مه از دور |
|
|
بگفت او را مبین تا زنده مانی |
|
بگفتا مرگ به زان زندگانی |
|
|
بگفت ارزو به جان باشد زیانی |
|
بگفت ارزان بود جورش به جانی |
|
|
بگفتش دور کن زان دوست یاری |
|
بگفت این نیست شرط دوست داری |
|
|
بگفت او شهر سوز و خامکار است |
|
بگفتا عشق را با این چکار است |
|
|
بگفت از عشق او تا کی خوری غم |
|
بگفتا تا زیم در مردگی هم |
|
|
بگفتش گر بمیری در هوایش |
|
بگفتا در عدم گویم دعایش |
|
|
بگفتش گر سرت برد به شمشیر |
|
بگفتا هم به سویش بینم از زیر |
|
|
بگفت از خون تو ریزد جفا یش |
|
بگفتا هم بمیرم در هوایش |
|
|
بگفت آخر نه خونریزی وبالست |
|
بگفت ار دوست میریزد حلالست |
|
|
بگفت ار بگذر سوی تو ناگاه |
|
بگفت از دیده روبم پیش او راه |
|
|
بگفتش گر نهد بر چشم تو پای |
|
بگفت از چشم در جان سازمش جای |
|
|
بگفت ار بینیش در خواب قامت |
|
بگفتا بر نخیزم تا قیامت |
|
|
بگفت آید گهی خوابت درین باب |
|
بگفت آری برادر خواندهی خواب |
|
|
بگفت ار گوید از ناخن بکن سنگ |
|
بگفتا کاوم از مژگان به فرسنگ |
|
|
بگفتش خوش بزی چند از غم دوست |
|
بگفتا چون زیم چون جان من اوست |
|
|
بگفت از عشق جانت در هلاکست |
|
بگفتا عاشقان را زین چه باکست |
|
|
زهر چش گفت دارای زمانه |
|
جوابی بازدادش عاشقانه |
|
|
تعجب کرد شه زان استواری |
|
وزان سوزش به چندان پخته کاری |
|
|
کسی کز عشق درد آشام باشد |
|
اگر پخته نباشد خام باشد |
|
|
چو دیدش کو وفا را پای دارد |
|
قدم در دوستی بر جای دارد |
|
|
زبان را داشت زان جولان گری باز |
|
بر آئین دگر شد نکته پرداز |
|
|
مزاجش را به پوزش راز پرسید |
|
وزان حال پریشان باز پرسید |
|
|
که چونی وز کجا افتادت این روز |
|
که می سوزد دل من بر تو زین سوز |
|
|
جوابش داد مرد غم سرشته |
|
که این بود از قضا بر من نبشته |
|
|
چو باشد دست تقدیرم عناگیر |
|
کجا بیرون توانم شد ز تقدیر |
|
|
بگفت دیده چون دل مایل افتاد |
|
بلای دیده لابد بر دل افتاد |
|
|
ازین پیشم نبود این بانگ و فریاد |
|
که طبعم بنده بود و جانم آزاد |
|
|
ملک گفت اندک اندک پر شد این سیل |
|
به پستی هم بران نسبت کند میل |
|
|
دل اندر چیز دیگر بند و میکوش |
|
کش از خاطر کنی عمدا فراموش |
|
|
چنان آزاد گردی روزکی چند |
|
که ناری بیش یاد این مهر و پیوند |
|
|
بگفت آن گه توان برجستن از چاه |
|
که تا زانو بود یا تا کمرگاه |
|
|
اگر چه هست شیرین جان مسکین |
|
ولیکن نیست شیرینتر ز شیرین |
|
|
چو از دل رفت شیرین جان چه باشد |
|
چو خصم خانه شد مهمان که باشد |
|
|
مرا تا جان بود ترکش نگیرم |
|
وگر میرم رها کن تا بمیرم |
|
|
منه بر جان من بندی که داری |
|
به خسرو گوی هر پندی که داری |
|
|
هر آن کس کو دهد دیوانه را پند |
|
نخوانندش خردمندان خردمند |
|
|
گر از لعلش مرا روزیست جامی |
|
رسم زو عاقبت روزی به کامی |
|
|
وگر نبود ز بختم فتح بابی |
|
گدایی مر ده گیر اندر خرابی |
|
|
چو لوح زندگانی شد ز من پاک |
|
چه خواهد ماندن از من پارهای خاک |
|
|
تو خسرو را نصیحت کن در این درد |
|
که خواهد ماندن از تاج و نگین فرد |
|
|
دل شه زین جواب آتش انگیز |
|
به جوش آمد چو دیگی ز آتش تیز |
|
|
به منزل شد ز کوهستان اندوه |
|
غبار کوه کن بر سینه چون کوه |
|
|
ز فرهاد آنچه در دل داشت حالی |
|
دل اندر پیش یاران کرد خالی |
|
|
ندیمان کان سخن در گوش کردند |
|
نبد جای و سخن خاموش کردند |
|
|
فرو بستند لب در کار شیرین |
|
عجب ماندند از گفتار شیرین |
|
|
ملک گفت این وجود خاک بنیاد |
|
خرابم شد ز سنگ انداز فرهاد |
|
|
اگر خون ریزمش بر رسم شاهان |
|
مبارک نیست خون بیگناهان |
|
|
ور این اندیشه را در خویش گیرم |
|
عجب نبود گر از عیرت بمیرم |
|
|
بباید رفت راهم را به هنجار |
|
که پایم وارهد ز آشوب این خار |
|
|
بزرگ امید گفت این سهل کاریست |
|
به مژگان خارم ار در پات خاریست |
|
|
روان کن هرزه گوئی را که در حال |
|
برو از مردن شیرین زند فال |
|
|
اگر میرد فتوح خویش گیریم |
|
و گر نه کار دیگر پیش گیریم |
|
|
خوش آمد شاهرا آن چاره سازی |
|
نمودش مرگ آن بیچاره بازی |
|