| | | | | | |
|
ملک فرمود کاید موبدی زود |
|
کند پیوسته مقصودی به مقصود |
|
|
خردمندی طلب کردند هشیار |
|
ز دل در یا وش و از لب گهر بار |
|
|
درامد کاردان و راز پرسید |
|
دو یک دل را رضاها باز پرسید |
|
|
پس آنگه بر طریق اندوهم کیش |
|
معین کرد کابینی ز حد بیش |
|
|
به باریدن درامد گوهر و در |
|
چو دریا شد تهی گاه زمین پر |
|
|
روان شد با عروس خویشتن شاه |
|
که بیند جلوهی خورشید با ماه |
|
|
شه از بس خوش دلی رو در زمین برد |
|
سر اندر پای یار نازنین برد |
|
|
فرو غلطید بیش آن پریزاد |
|
چو سایه زیر پای سرو آزاد |
|
|
پری پیکر دران عاشق نوازی |
|
شده مست از شراب عشق بازی |
|
|
پریشان گشته زلف نیم تابش |
|
بگرد غمزهها می گشت خوابش |
|
|
ز مستی سر به زانوی ملک برد |
|
سر خود را به دست خویش بسپرد |
|
|
ملک سر مست و دولت سازگارش |
|
مرا دی آن چنان اندر کنارش |
|
|
ز سوز عشق کاتش در دل افروخت |
|
غزل می گفت شاه و شمع می سوخت |
|
|
ز شیرین کاری شیرین دل بند |
|
فراوان خورده بود انگور در قند |
|
|
چو آن شب نازنین را بی خبر یافت |
|
مکافات عمل را وقت در یافت |
|