| | | | | | |
|
خوانندهی این خط کهنسال |
|
زین گونه نمود صورت حال |
|
|
کان بت چو ازین سرای غم رفت |
|
با همرهی عشق در عدم رفت |
|
|
مادر که بدید حال لیلی |
|
برداشت به نوحه وای ویلی |
|
|
آهی ز جگر چنان برآورد |
|
کاختر زدمش فغان برآورد |
|
|
خویشان بهم آمدند دل تنگ |
|
رخساره، ز خون دیده گل رنگ |
|
|
کردند، به درد، پیرهن چاک |
|
دستار شرف زدند بر خاک |
|
|
مجنون ز خبر کشی وفادار |
|
آگه شده بود زحمت یار |
|
|
آزرده دل و جگر دریده |
|
بر در، به عیادتش رسیده |
|
|
کامد ز درون در نفیری |
|
وز خانه پدید شد سریری |
|
|
لیلی گویان برادر و خویش |
|
ایشان ز پس و جنازهی در پیش |
|
|
بردند برون جنازهی ماه |
|
برخاست فغان ز کوچه و راه |
|
|
عاشق که نظارهای چنان دید |
|
برداشت قدم که هم عنان دید |
|
|
در پیش جنازه رفت خندان |
|
نی درد، و نه داغ دردمندان |
|
|
از دیده ره جنازه میروفت |
|
میگفت سرود و پای میکوفت |
|
|
نظم از سرو جد و حال میخواند |
|
خوش خوش غزل وصال میخواند |
|
|
کالمنه الله، از چنین روز |
|
کز هجر برست، جان پر سوز |
|
|
در بزم وصال، خوش نشستیم |
|
وز ننگ فراق، باز رستیم |
|
|
بی منت دیده روی بینیم |
|
بی زحمت لعل بوسه چینیم |
|
|
بی پردهی خلق، جلوه سازیم |
|
بی طعنهی خصم، عشق بازیم |
|
|
آن دست که از جهان بداریم |
|
در گردن یکدگر در آریم |
|
|
هم خانه شویم موی در موی |
|
هم خوابه بویم روی بر روی |
|
|
زین خواب دراز بی ملامت |
|
سر بر نکنیم تا قیامت |
|
|
باید لحدی به تنگی آراست |
|
تا هر دو جسد یکی شود راست |
|
|
نبود من خسته را درین شور |
|
خلوت کدهای نکوتر از گور |
|
|
نی بینش دیده بان بافسوس |
|
نی دیده کشی ز چشم جاسوس |
|
|
افتاده، دو یار داغ دیده |
|
وز غم، به اجل فراغ دیده |
|
|
ای کامدهای به طعن مجنون، |
|
مردت خوانم، گر آیی اکنون |
|
|
زین سان همه ره ترانه میزد |
|
رقص خوش عاشقانه میزد |
|
|
آنرا که درونه زنده وش بود |
|
زین زمزمهی فراق خوش بود |
|
|
وانکس که نداشت لذت درد |
|
در گریهی زار خنده میکرد |
|
|
خلقی به گمان که مرد بی هوش |
|
از بی خودی آمده است در جوش |
|
|
میرفت، بدان ترنم و تاب |
|
تا خوابگهی نگار خوش خواب |
|
|
چون شد که آنکه دور افلاک |
|
در خاک نهد ودیعت خاک |
|
|
گریان، جگر زمین گشادند |
|
وان کان نمک درو نهادند |
|
|
مجنون ز میان انجمن جست |
|
وافتاد به دخمهی لحد پست |
|
|
بگرفت عروس را در آغوش |
|
رو داشت بر روی و دوش بر دوش |
|
|
دو اختر سعد را به پاکی |
|
افتاد قران به برج خاکی |
|
|
خویشان صنم ز شرم آن کار |
|
جستند به غیرت اندر ان غار |
|
|
تاساز کنند، خشم و خون ریز |
|
برکشته زنند خنجر تیز |
|
|
چون دست به پنجه در زدندش |
|
پیچاک غضب بسر زدندش |
|
|
او از سر و پنجه بی خبر بود |
|
پنجش به شکنجهی دگر بود |
|
|
با هم شده بود پوست با پوست |
|
پرواز نموده دوست با دوست |
|
|
کردند به جنبش آزمونش |
|
از جان رمقی نداشت خونش |
|
|
بازو که حمایل صنم گشت |
|
از هم نگشاد، بس که خم گشت |
|
|
افتاد به مغزشان غباری |
|
کز یار جدا کنند یاری |
|
|
پیری دو سه از بزرگواران |
|
گفتند به چشم سیل باران |
|
|
کاین کار نه شهوت هواییست |
|
سری ز خزینهی خداییست |
|
|
ورنه به هوس، کس نجوید |
|
کز جان عزیز دست شوید |
|
|
خوش وقت کسی که از دل پاک |
|
در راه وفا چنین شود خاک |
|
|
وصل ار چه بر اهل دل وبالست |
|
وصلی که چنین بود، حلالست |
|
|
گر عاشقی این مقام دارد، |
|
تقوای جهان چه نام دارد؟ |
|
|
تا هر دو، نه در مغاک بودند |
|
ز آلایش نفس پاک بودند |
|
|
و امروز که شهربند خاکند |
|
پیداست که خود چگونه پاکند! |
|
|
اولی بود از چنین نشانی |
|
پاکیزه تنی به پاک جانی |
|
|
در هم مکنید حال ایشان |
|
در گردن ما وبال ایشان |
|
|
از سوز دل، آن حکایت زار |
|
کرد آن همه را، درون دل کار |
|
|
کردند، به درد اشک ریزی |
|
بر هر دو فتاده خاک بیزی |
|
|
زان روضه که در گداز گشتند |
|
گریان سوی خانه باز گشتند |
|