| | | | | | |
|
فرخنده شبی که آن جهان گیر |
|
از نطع زمین شد آسمان گیر |
|
|
برخاست ز خوابگاه این دیر |
|
در مرقد چرخ شد سبک سیر |
|
|
برداشت ازین خرابه محمل |
|
در منزل ماه کرد منزل |
|
|
ز آنجا به طریق تاجداری |
|
بنشست به دومین عماری |
|
|
ز آنجا بسر بلندی بخت |
|
شد تخت نشین سیمین تخت |
|
|
ز آنجا که رسید بر چهارم |
|
شد خواجهی آن خجسته طارم |
|
|
ز آنجا چو ز بر کشید رایت |
|
شد والی پنجمین ولایت |
|
|
ز آنجا چو بلند بارگه گشت |
|
شبها ز ششم شکارگه گشت |
|
|
ز آنجا چو نمود بیشتر جهد |
|
شد مهدی خاص هفتمین مهد |
|
|
ز آنجا چو شد آن طرف روانه |
|
شد خازن هشتمین خزانه |
|
|
ز آنجا چو پرید بر نهم بام |
|
و آزاد شد از شکنج نه دام |
|
|
بازار جهت گذاشت بر جای |
|
بنهاد به نطع بی جهت پای |
|
|
سر ز آن سوی کاینات بر کرد |
|
ملک ازل و ابد نظر کرد |
|
|
بست از دو دوال بند نعلین |
|
شهبند غرض به قاب قوسین |
|
|
دید آنچه عبارتش نسنجد |
|
در حوصلهی خرد، نگنجد |
|
|
دید ار خدای، دید بی غیب |
|
گفتار ز حق شنید بی رییب |
|
|
ز آن گفت و شنید بی کم و کاست |
|
هم گفتن و هم شنیدنش راست |
|
|
کرد از کف غیب شربتی نوش |
|
کز هستی خود شدش فراموش |
|
|
با بخشش پاک بندهی پاک |
|
آمد سوی بنده خانهی خاک |
|
|
پس داد بهر خجسته یاری |
|
ز آوردهی خوبش یادگاری |
|
|
بودند همه ز سینهی پر |
|
جویی هم ازان محیط پر در |
|
|
بوبکر بغار هم قدم بود |
|
فاروق به عدل محترم بود |
|
|
و آن حرف کش جریده پرداز |
|
با خازن علم بود هم راز |
|
|
هر چار چو هشت باغ بودند |
|
پروانهی یک چراغ بودند |
|